Ο Γαλιλαίος πίστευε ότι κανείς δεν μπορεί να διδάξει οτιδήποτε σε κανέναν. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τον βοηθήσει να το ανακαλύψει μέσα του. Την πεποίθηση του Γαλιλαίου μοιράζεται ο Βρετανός συγγραφέας Adam Robinson στο βιβλίο του, What Smart Students Know (Three Rivers Press)
Με αφετηρία την παραδοχή ότι οι καλοί μαθητές δεν είναι αναγκαστικά πιο έξυπνοι από τους λιγότερο ικανούς συμμαθητές τους, ο συγγραφέας προσεγγίζει την τέχνη της αποτελεσματικής μάθησης και βοηθά όσους ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν τη χαρά και την απόλαυση της αληθινής μάθησης.
Πώς τα καταφέρνουν, όμως, οι καλοί μαθητές; «Το κίνητρο είναι ένας παράγοντας, αλλά οι έξυπνοι μαθητές δεν έχουν κίνητρα για να δουλέψουν σκληρά, ούτε προσπαθούν να μάθουν κάτι για να ικανοποιήσουν προσδοκίες ή για να ευχαριστήσουν κάποιον», γράφει ο Adam Robinson. Και προσθέτει: «Οι έξυπνοι μαθητές προσπαθούν, κυρίως, να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους».
Ο συγγραφέας πιστεύει ότι οι επιμελείς μαθητές αναζητούν, διαρκώς, καλύτερους και πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να ολοκληρώσουν το διάβασμά τους. Από πολλές απόψεις είναι περισσότερο τεμπέληδες από τους συμμαθητές τους. Και o παράγοντας της εξυπνάδας; Ο Adam Robinson όταν μιλά για εξυπνάδα δεν αναφέρεται στο υψηλό IQ. «To είδος της εξυπνάδας που χρειάζεται κάποιος στο σχολείο και σε αρκετές πτυχές της ζωής έξω από το σχολείο, δεν έχει σχέση με κάποια μυστηριώδη έμφυτη ικανότητα. Αντιθέτως, είναι μια συνήθεια», τονίζει. «Οι έξυπνοι μαθητές ξέρουν πώς να διαβάζουν αποτελεσματικά, να παρακολουθούν, να κατανοούν, να απομνημονεύουν τα μαθήματά τους, να προετοιμάζονται και να γράφουν καλά στα διαγωνίσματα. Αλλά όλα αυτά δεν είναι έμφυτες ικανότητες. Είναι δεξιότητες που μπορούν να κατακτηθούν».
