Οι παγίδες της τηλεκπαίδευσης

Με τον Μανώλη Κουσλόγλου γνωριστήκαμε στο προηγούμενο λόκνταουν, όταν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμεΟ εκπαιδευτικός που ξεκίνησε να βάλει ένα πετραδάκι κι έχτισε μια πολυκατοικία για την ομάδα αλληλο-υποστήριξης εκπαιδευτικών «Εξ Αποστάσεως ΕκπαίδευσηΕξ αποστάσεως εκπαίδευση | Facebook», την οποία δημιούργησε με στόχο να δώσει λύση σε κάποια από τα πιεστικά προβλήματα που αντιμετώπισαν ξαφνικά οι εκπαιδευτικοί, όταν έκλεισαν λόγω έκτακτων συνθηκών τα σχολεία στις 10 Μαρτίου 2020.

Η ομάδα, την οποίαν ο καθηγητής Φυσικής και υποδιευθυντής στο 3ο Γυμνάσιο Καβάλας τώρα συνδιαχειρίζεται με τρεις συναδέλφους του, συνέχισε να λειτουργεί και μετά τη άρση του λόκνταουν – προστέθηκαν μάλιστα 6.000 μέλη, με αποτέλεσμα σήμερα να φτάνει τα 33.750. Οι στόχοι της από τότε έχουν αλλάξει. Στην αρχή, τα μεγάλα προβλήματα στα οποία αναζητούσαν λύσεις οι εκπαιδευτικοί είχαν να κάνουν με την ασύγχρονη εκπαίδευση και τις σχετικές πλατφόρμες e-classΨηφιακή Εκπαιδευτική Πλατφόρμα η-τάξη και e-meΨηφιακή Εκπαιδευτική Πλατφόρμα e-me. Σήμερα, που έχει γίνει πλέον υποχρεωτική η τηλεκπαίδευση, τα προβλήματα που εντοπίζονται αφορούν την πλατφόρμα WebexWebex User Community - Cisco Community, μέσω της οποίας γίνεται ζωντανά το μάθημα.

Ο κ. Κουσλόγλου βέβαια είναι άνθρωπος των λύσεων, και όχι των προβλημάτων. Με το σκεπτικό αυτό δέχτηκε να μας μιλήσει, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει για την αντιμετώπιση των θεμάτων που δυσκολεύουν, ορισμένες φορές ακόμα και τρομάζουν, τους εκπαιδευτικούς, στη νέα πραγματικότητα στην οποία καλούνται να λειτουργήσουν.

kousloglou1.jpg

Το 2014 ο κ. Κουσλόγλου διοργάνωσε κοινό μάθημα φυσικής, με πείραμα, μεταξύ 3ου Γυμνασίου Καβάλας και Λυκείου Φρανκφούρτης (τα παιδιά του γερμανικού σχολείου φαίνονται στην τηλεόραση).

«Το καλό μέχρι στιγμής είναι ότι η κατάσταση δεν είναι “χύμα” όπως στην προηγούμενη καραντίνα – ό,τι ώρα θέλω ξυπνάω, αν θέλω μπαίνω στο μάθημα, αν θέλω διαβάζω κ.λπ. Είναι τα πράγματα λίγο πιο οργανωμένα, πιο συνειδητοποιημένοι οι μαθητές, ότι θα μπούνε να παρακολουθήσουν και πρέπει να διαβάζουν», λέει ο κ. Κουσλόγλου.

IS: Φταίει ότι έγινε νόμος η τηλεκπαίδευση, ή και το γεγονός ότι συνειδητοποιούν πως τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και αν δεν προσπαθήσουν θα χαθεί η χρονιά;

MK: Υπήρξε μία «εκγύμναση» των μαθητών και των εκπαιδευτικών από την προηγούμενη καραντίνα – αυτό αν γινόταν την πρώτη φορά, υποχρεωτικά τηλεκπαίδευση από την πρώτη μέρα, θα γινόταν επανάσταση! Η υποχρεωτικότητα λοιπόν βοήθησε, αλλά είναι και το γεγονός ότι δεν είχαν προλάβει καλά καλά να ανοίξουν τα σχολεία. Την προηγούμενη φορά που έκλεισαν ήταν 10 Μαρτίου, πλησίαζε και το Πάσχα –γενικά όσο πλησιάζουμε στις διακοπές του Πάσχα οι μαθητές έχουν το μυαλό τους αλλού– ήταν λοιπόν μια ευκαιρία να το πάνε πιο χαλαρά το πράγμα. Τώρα μόλις είχαν ξεκινήσει, χάθηκαν και 2-3 μήνες από την προηγούμενη χρονιά, συνειδητοποιούν τα παιδιά ότι αν μείνουν πίσω θα το πληρώσουν ακριβά σε 2-3 χρόνια. Οπότε νομίζω ότι φέρθηκαν όλοι πιο ώριμα.
Οι «σκανταλιές» της ψηφιακής τάξης

Τι προβλήματα δημιουργούνται στην ψηφιακή τάξη;

Οι περισσότερες σκανταλιές που έχω ακούσει είναι αθώες. Για παράδειγμα, να ανοίγουν το βίντεο και να προβάλλουν άσχετα πράγματα, δηλαδή βγάζει την κάμερα ο άλλος από το μπαλκόνι και δείχνει τον δρόμο που περνάνε αυτοκίνητα. Ή ένας μαθητής παίζει Play Station και το δείχνει στο βίντεο. Το έκαναν και την πρώτη φορά, τώρα όμως είναι πιο εκπαιδευμένοι.

Το άλλο είναι ότι μπορεί κάποιος να πει «δεν ακούω», κλείνει και το μικρόφωνο και φεύγει. Τι να κάνουμε εμείς τότε; (γέλια) Δεν ξέρουμε αν είναι στο μάθημα, σου λέει δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να ακούσω. Θα του βάλουμε απουσία εμείς; Σε τάξη φίλης, για δυο μέρες της έλεγαν ότι δεν ακούγεται ο ήχος και για δύο μέρες δεν έκαναν μάθημα. Ήταν συνεννοημένοι όλοι μαζί να της λένε ότι δεν ακούνε. Και επειδή ήταν ένα παιδί γνωστό της καθηγήτριας μέσα στο μάθημα, την πήρε και της είπε την άλλη μέρα «σου κάνουν πλάκα. κάνε μάθημα κανονικά και μην τους δίνεις σημασία». Κι έτσι ξεκίνησε επιτέλους το μάθημα. Ή για παράδειγμα μπορεί να μπει κάποιος με ψευδώνυμο, να πει κανένα χαζό, να μουγκρίσει, να κάνει κάτι τέλος πάντων μέχρι να τον αποβάλει ο καθηγητής από την τάξη. Αλλά το γέλιο θα έχει πέσει.

Σας έχει θυμώσει κάτι μέχρι τώρα;

Όχι ακριβώς, ένα άλλο πολύ συνηθισμένο που κάνουν είναι να ανοίξουν τα μικρόφωνα και να μιλάνε μεταξύ τους, ή να μιλάει ο ένας στον άλλον, όλοι μαζί όμως την ώρα του μαθήματος. Και γίνεται κομφούζιο, ακούς μια φασαρία μέσα στην τάξη, κατά κάποιον τρόπο νιώθουν ότι είναι και κρυμμένοι γιατί δεν είναι φυσική η παρουσία, νιώθουν πιο μεγάλη άνεση από ό,τι στην τάξη. Ο καθηγητής βέβαια έχει «όπλα» μέσω του Webex, μπορεί να τους κάνει mute, να σιωπήσουν δηλαδή, και μια λειτουργία που έβγαλα τώρα στον αέρα για τους συναδέλφους είναι ότι μπορούν να τους κάνουν mute για πάντα, μέχρι να τους δώσει ο εκπαιδευτικός το δικαίωμα να ξαναμιλήσουν.

Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται αυτό;

Όχι, το Webex είναι πολύ «δημοκρατικό» όσον αφορά τους μαθητές, δηλαδή όταν κάνει mute ο καθηγητής σταματάνε εκείνη τη στιγμή, αλλά όποιος πατήσει το κουμπί μπορεί να ξαναμιλήσει. Με την κάμερα δε μέχρι τώρα δεν έχω δει κάποια ρύθμιση να μπορείς να κλείσεις την κάμερα στον μαθητή, να την απαγορεύσεις.



webex.jpg




Τους καταλαβαίνετε καθόλου;

Κοιτάξτε τώρα εμείς σε σχολείο δουλεύουμε, όχι σε μουσείο. Δηλαδή παρατηρήθηκε, κι αυτό συζητάμε με τους συναδέλφους, ότι τα τμήματα που είναι άτακτα στο σχολείο, ακριβώς τα ίδια είναι άτακτα και στην τηλεκπαίδευση. Το συνηθισμένο είναι να μιλάνε μέσα στην τάξη και να μη δίνουν σημασία στον καθηγητή. Ε, τα ίδια τμήματα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα και στην τηλεκπαίδευση. Στον βαθμό που έχουμε κατανόηση στην τάξη, με τον ίδιο τρόπο έχουμε και στην τηλεδιάσκεψη. Τώρα τα παιδιά οπωσδήποτε δεν κινούνται καθόλου, δεν βγαίνουν έξω, βγήκα με την κόρη μου πριν λίγο και δεν υπάρχει ψυχή, δεν βγαίνουν για να πάνε φροντιστήρια, γυμναστήρια, ξένες γλώσσες, είναι συνέχεια στο σπίτι. Οπωσδήποτε θεωρώ αναμενόμενο κατά κάποιον τρόπο να βγάλουν λίγη από την ενέργειά τους όταν συναντηθούν με τους συμμαθητές τους μέσα στην τάξη. Είναι φυσιολογικό αυτό.
Το πρόβλημα της ταυτοποίησης των μαθητών

Δεν είναι όμως όλα τα προβλήματα αθώα. Το σοβαρότερο θέμα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο Μανώλης Κουσλόγλου και οι συνάδελφοι με τους οποίους μιλάει, είναι η αδυναμία ταυτοποίησης των μαθητών που μπαίνουν στην ψηφιακή αίθουσα. Γιατί έχει σημασία η ταυτοποίηση; Για να μην μπορεί να μπαίνει οποιοσδήποτε και να παρακολουθεί το μάθημα – και τα άλλα παιδιά.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: κάθε καθηγητής έχει τη δική του ψηφιακή τάξη, ένα λινκ δηλαδή στο Webex, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είναι κοινό για όλους τους καθηγητές που έχουν συνδεθεί στην πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης. Αλλάζει μόνο το όνομα χρήστη του κάθε εκπαιδευτικού, που προστίθεται στο τέλος. Ο καθηγητής στέλνει αυτό το λινκ στους μαθητές του, οι οποίοι συνδέονται στην τάξη του κάθε φορά που έχουν μάθημα.

Είχα η ίδια την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι προκειμένου να συνδεθεί κάποιος σε μία εικονική τάξη, το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει αυτό το λινκ και να δηλώσει τη στιγμή εκείνη ένα όνομα χρήστη (έβαλα το κατ κατ) και το email του. Στην απόπειρά μου να συνδεθώ με μία εικονική τάξη, δήλωσα ως email το gsdjkfskjgh@gmail.com. Τυχαία γράμματα δηλαδή. Κι όμως, συνδέθηκα κανονικά. Για να μπεις λοιπόν σε μία τάξη:
Δεν χρειάζεται να είσαι μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας
Δεν χρειάζεται να έχεις έγκυρο email
Δεν χρειάζεται να έχεις ταυτοποιηθεί από το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο

Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις το λινκ της ψηφιακής τάξης. Εδώ να επισημάνουμε ότι, στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, είχαμε μιλήσει με τους υπεύθυνους ανάπτυξης των πλατφορμών ασύγχρονης εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι τότε θεωρούσαν πολύ σημαντικό να τονίσουν ότι οι εκπαιδευτικοί έπρεπε να σταματήσουν να χρησιμοποιούν zoom, viber, messenger και οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιούσαν (κυρίως επειδή οι πλατφόρμες του υπουργείου δεν δούλευαν, τουλάχιστον στην αρχή) και να στραφούν στις επίσημες πλατφόρμες του υπουργείου, καθώς μέσα σε αυτές ο κάθε μαθητής ήταν ταυτοποιημένος, εισερχόταν μόνο με τον προσωπικό του κωδικό και η υπόλοιπη τάξη μπορούσε να είναι βέβαιη ότι δεν παρεισέφρυαν εξωσχολικά ή άλλα στοιχεία στο μάθημα.

«Αυτή τη στιγμή τώρα, οι δυο μας μιλάμε σε μια ιδιωτική συνομιλία (σ.σ.: μιλήσαμε μέσω skype) και δεν είμαστε καν σε κάποιο σχολείο να πεις ότι υπάρχουν προσωπικά δεδομένα μικρών παιδιών. Κι όμως είμαστε προστατευμένοι, δηλαδή δεν μπορεί να μπει κάποιος άλλος στην κουβέντα. Θα δούμε ποιος είναι. Αυτό στο Webex δεν γίνεται» μου λέει ο κ. Κουσλόγλου.

Δεν έχουν όλοι ανοικτό το βίντεο ώστε να τους βλέπετε;

Γενικά οι εκπαιδευτικοί μιλάνε με κλειστό το βίντεο, και των μαθητών, για να μπορεί να αντέξει το σύστημα και να έχει και καλή σύνδεση.

Και φαίνεται μόνο ο εκπαιδευτικός;

Πολλές φορές ούτε ο εκπαιδευτικός, κάτι το οποίο δεν επηρεάζει ιδιαίτερα, γιατί μιλάμε συνήθως έχοντας κάνει διαμοίραση ένα βιβλίο ή ένα βίντεο, άρα και να φαινόμασταν θα ήμασταν σε ένα κουτάκι κάτω χαμηλά, δεν έχει και τόσο νόημα. Και έτσι κερδίζεις σε ποιότητα ήχου. Εγώ ο ίδιος πρόλαβα να πω στους μαθητές μου πριν κλείσουν τα σχολεία –γιατί ήμασταν προετοιμασμένοι, το ξέραμε δύο μέρες νωρίτερα– ότι θα έχουν κλειστή την κάμερα για έναν πολύ σοβαρό λόγο…. τέλος πάντων έχω τους φόβους μου, με το δεδομένο ότι οι εικόνες των μαθητών, τα βίντεο, μπαίνουν σε ξένα σπίτια, δηλαδή η τάξη μας πια δεν είναι μια τάξη κλειστή με εμένα και τα παιδιά, είναι 24 οικογένειες. Αν έχω συνολικά 200 παιδιά, 200 οικογένειες. Μία στις χίλιες, μία στις 100 να συμβεί κάτι, για ποιο λόγο;



studentteleducation5188521.jpg




Δεν μπορείτε να «κλειδώσετε» την αίθουσα;

Ναι βέβαια, η αίθουσα είναι κλειδωμένη, οι μαθητές πρώτα μπαίνουν σε μια αίθουσα αναμονής, το λεγόμενο λόμπι, τους βλέπεις στην κατάσταση και τους περνάς μέσα.

Άρα δεν μπορεί οποιοσδήποτε να μπει.

Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Μπορεί να μπει, καταρχάς γιατί πολλοί συνάδελφοι ξεχνάνε και δεν κλειδώνουν την αίθουσά τους με ένα ειδικό κλειδάκι που υπάρχει. Αν το ξεχάσεις αυτό μπαίνει στην κυριολεξία οποιοσδήποτε μέσα. Άρα η πρώτη προστασία είναι το κλείδωμα της αίθουσας. Ωστόσο, ακόμα κι αν κλειδώσω, στο λόμπι μπορεί να περιμένει μία Κατερίνα Λομβαρδέα, που θα δω εγώ και θα τη βάλω μέσα γιατί έτσι λένε μια μαθήτριά μου. Ναι, αλλά δεν ξέρουμε ότι είναι πράγματι αυτή. Στο Webex για να μπει ένας μαθητής δεν χρειάζεται να έχει λογαριασμό. Προχθές με πήρε τηλέφωνο ένας μαθητής μου και μου λέει «κύριε, αυτός με το όνομά μου γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες που είναι τώρα μέσα δεν είμαι εγώ». Μέχρι να δω ποιος ήταν, είχε βγει ο άλλος. Πώς μου συνέβη αυτό; Συμβαίνει συχνά το σύστημα να τους «πετάει» έξω, είτε γιατί δεν έχουν καλό δίκτυο, ή αντιμετωπίζουν κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Τότε προσπαθούν να ξαναμπούν. Εγώ λοιπόν εκείνη τη στιγμή που κάνω ταυτόχρονα μάθημα, βλέπω ποιος αναμένει στο λόμπι και τον βάζω άμεσα, δεν μπορώ να τσεκάρω κάθε φορά όλη τη λίστα για να δω αν είναι ήδη μέσα στο μάθημα, δεν είναι και στην οθόνη σου σταθερά η λίστα, πρέπει να πατήσεις για να σου την κατεβάσει. Οπότε τον βάζω και μπορεί να είναι άσχετος.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μπαίνει οποιοσδήποτε, είτε με ψευδώνυμο είτε με το όνομα κάποιου μαθητή. Δεν απαιτείται εξάλλου να γράφει το πραγματικό του όνομα και αυτό το ψευδώνυμο κάθε φορά μπορεί να το αλλάζει. Μπορεί εγώ να κάνω μάθημα στην πρώτη Γυμνασίου και να μπει ένας 18ρης που είναι τρίτης Λυκείου παιδί.


Το Webex, όπως το μαθαίνουμε σιγά σιγά, δίνει τη δυνατότητα να δεις στατιστικά: ποιος μπήκε, πότε, για πόσην ώρα, ποιο ήταν το email του. Όλα αυτά όμως μπορείς να τα κάνεις εκ των υστέρων, άσε που μπορεί να έχει δηλώσει και το email κάποιου άλλου. Κοιτάξτε, δεν είναι όλα παράνομα, αλλά είναι κάτι που δεν θα συμβεί στην φυσική τάξη. Στη θέση μιας κοπέλας δεν μπορεί να μπει ο φίλος της στην τάξη, θα τον δει ο καθηγητής και θα τον βγάλει έξω.

Τι σας φοβίζει σε όλο αυτό;

Δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι μέσα στην τάξη. Ένας καθηγητής έχει συνηθίσει στην επαγγελματική του ζωή να είναι αυτός μόνο με τους μαθητές του, κανένας άλλος. Ήδη γνωρίζει ο καθηγητής ότι δεν είναι μόνος αλλά είναι με τους πατεράδες, τις μανάδες, τα αδέλφια που μπορεί να παρακολουθούν. Αυτό είναι κατά κάποιον τρόπο μία πρόκληση που πολλοί την έχουν ξεπεράσει. Αλλά το να μπει και κάποιος τρίτος που δεν έχουν τρόπο να τον ταυτοποιήσουν, δημιουργεί κάποιους φόβους. Όχι μόνο στον καθηγητή, που νιώθει κατά κάποιον τρόπο ότι είναι και προστάτης των μαθητών εκείνη τη στιγμή, αλλά και στους γονείς, στα παιδιά… Αυτά βέβαια δεν δίνουν πολλή σημασία αλλά δεν έχουν και μεγάλη αίσθηση του κινδύνου. Δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η τηλεκπαίδευση για το δημοτικό, αλλά μπορεί ο άλλος να έχει μικρό παιδί και να μπει κάποιος που πάει τρίτη Λυκείου μέσα στην τάξη;

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για παρόμοια συμβάντα, πέσαμε σε αυτό το ποστ του 6ου Γυμνασίου Νέας Σμύρνης, σύμφωνα με το οποίο παρεισέφρυσαν δύο άτομα σε μια τάξη στην οποία δεν ανήκαν και κλήθηκε η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Δεν έγινε γνωστό τι ακριβώς έκαναν ή είπαν μέσα στην ψηφιακή τάξη.


Ένα από τα σχόλια από κάτω έγραφε: «Το πρόβλημα πηγάζει από την ανύπαρκτη ταυτοποίηση των μαθητών. Κανονικά θα έπρεπε το Webex να ζητά με ανακατεύθυνση τα στοιχεία εισόδου από το eClass».

Δύο ημέρες μετά το συμβάν, το σχολείο ενημέρωσε πως, μετά από παραίνεση της Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για να αποφευχθούν οι παρεμβολές στα μαθήματα, οι διευθύνσεις webex των καθηγητών θα έπαυαν να βρίσκονται στην ιστοσελίδα του σχολείου, αλλά θα στέλνονταν στα e-mail των γονέων και των μαθητών.

Στο ίδιο το Webex βρήκαμε οδηγίες για την επιβεβαίωση της ταυτότηταςΟδηγίες για την επιβεβαίωση των μαθητών σε Webex Meetings των μαθητών, κάτι που επιβεβαιώνει έμμεσα ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Εκεί προτείνεται να διατηρεί ο καθένας έναν μυστικό κωδικό, τον οποίον θα λέει στον καθηγητή στην αρχή του μαθήματος.

Δεν θα μπορούσατε να τους ζητάτε στην αρχή του μαθήματος να ανοίξουν όλοι τις κάμερες για να τους δείτε ποιοι είναι και μετά να κλείσουν;

Κοιτάξτε, όταν λέω στα παιδιά ανοίξτε τις κάμερές σας είναι 24 παιδιά στην τάξη και τις ανοίγουν οι πέντε. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις τα παιδιά να ανοίξουν κάμερες μέσα στην τάξη, αν θέλουμε σου λένε ανοίγουμε. Ή θα σου πουν πολλά παιδιά “είμαι με το κινητό, χάνω το σήμα, δεν μπορώ”, τo 1/3 των παιδιών μπαίνουν με το κινητό, δεν θέλουν να ανοίξουν κάμερα όχι από πονηριά, μπορεί να είναι στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα, είναι σε δικό τους χώρο που μερικές φορές ντρέπονται κιόλας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει. Δεν είναι και υποχρεωμένοι να έχουν κάμερα, είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στην τηλεδιάσκεψη.
Ο φόβος της καταγραφής

Άλλα προβλήματα έχετε στην ψηφιακή τάξη;

Τα προβλήματα είναι αυτά που φοβόμασταν ότι θα ξεκινήσουν και είναι η καταγραφή, σε κινητό ή σε οποιαδήποτε οθόνη, του μαθήματος. Αυτά είναι τα πιο δύσκολα προς διαχείριση προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσουμε. Μου έχει συμβεί ήδη από συνάδελφο που έχει πει ότι ανέβασαν σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης ένα μικρό βιντεάκι από το μάθημά της κι έκαναν πλάκα, ή ανέβασαν φωτογραφία καθηγητή και του λέγανε διάφορα σχόλια από κάτω. Αυτό είναι που μας φοβίζει, γιατί εδώ τώρα πια δεν μιλάμε για παραβατική συμπεριφορά αλλά παράνομη ενέργεια.

Έτσι κι αλλιώς έχει χαθεί αυτό που είχατε μέσα στην τάξη, που ξέρατε ότι ήσασταν μόνοι με τα παιδιά.

Ναι αλλά δείτε τώρα κάτι περίεργο που συμβαίνει. Στο σχολείο είναι αυστηρός ο νόμος που απαγορεύει τη χρήση των κινητών και οποιασδήποτε συσκευής καταγραφής εικόνας και ήχου. Δια ροπάλου απαγορεύεται. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε ένα περιβάλλον εικονικό που καταγράφονται τα πάντα και οποιοσδήποτε μαθητής μπορεί, αφού είναι στο σπίτι του, να καταγράφει τα πάντα. Πράγματι ζούμε σε έναν άλλο εικονικό τόπο, μια εικονική τάξη που έχει άλλους κανόνες και προσπαθούμε κι εμείς να διαχειριστούμε μια καινούρια κατάσταση. Επαναλαμβάνω όμως, τα κινητά απαγορεύονται στο σχολείο. Τώρα στο σπίτι επιτρέπονται ή απαγορεύονται; Ποιος θα το πει αυτό; Δεν μπορούμε να το ελέγξουμε.
Τα κέρδη από την τηλεκπαίδευση

Έχουν κάτι να κερδίσουν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί από αυτήν τη διαδικασία;

Επειδή στο επάγγελμά μας παίζει πολύ ρόλο η επαφή με τους μαθητές, στο συγκεκριμένο θέμα χάνουμε, δεν έχουμε να κερδίσουμε πολλά. Το μόνο που κερδίζουμε είναι η επαφή πάρα πολλών συναδέλφων με τις νέες τεχνολογίες, διότι για να κάνεις μάθημα εξ αποστάσεως πρέπει να ανοίξεις ηλεκτρονικό βιβλίο, να κάνεις εικονικά εργαστήρια, να δείξεις βίντεο, αυτά τα πράγματα που πάρα πολλοί συνάδελφοι δεν τα έκαναν και τώρα μαθαίνουν να τα κάνουν. Μάλιστα δεν είναι ότι παρακολούθησαν ένα σεμινάριο και μετά το ξέχασαν, το κάνουν βιωματικά και τους μένει για πάντα. Όταν επιστρέψουν στην τάξη και υπάρχουν οι σχετικές υποδομές, θα εμπλουτίσουν το μάθημά τους με αυτές τις τεχνολογίες.

Το δεύτερο που ελπίζω να γίνει είναι η διαδραστικότητα. Τι θέλω να πω; Ο παραδοσιακός τρόπος μαθήματος, το μετωπικό μάθημα, να είναι ο καθηγητής στην έδρα και οι μαθητές από κάτω να παρακολουθούν είναι ξεπερασμένος, έτσι; Ωστόσο κάποιοι συνάδελφοι οπωσδήποτε ακολουθούν αυτή τη δασκαλοκεντρική μέθοδο. Στην εξ αποστάσεως είναι πλέον υποχρεωμένοι να μην ακολουθούν αυτή τη μέθοδο, γιατί πρέπει να μιλήσουν με τα παιδιά, να δουν ότι είναι εκεί, άρα θα πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Υπάρχει λοιπόν μία αλληλεπίδραση με τους μαθητές που καλλιεργείται υποσυνείδητα και πιστεύω ότι θα συνεχιστεί και μέσα στην τάξη. Άλλωστε είναι και ένα «μυστικό» στην τηλεδιάσκεψη να βρίσκεις τρόπους πάντα να προκαλείς την παρέμβαση του μαθητή, για να ξέρεις ότι παρακολουθεί. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί ξέρεις ότι βλέπεις 24 ονόματα, αλλά δεν γνωρίζεις αν είναι αυτοί εκεί. Μπορεί ο άλλος να έχει πάει να φάει, να έχει πάει στο μπαλκόνι, δεν γνωρίζεις, άρα προκαλείς την αλληλεπίδραση για να ξέρεις αν είναι παρόντες στην εικονική τάξη.​ Επιπλέον, κατά κάποιον τρόπο την εικόνα του μαθητή που λείπει την αντικαθιστούμε με τον ήχο. Και αυτό δεν είναι λίγο, όταν γνωρίζεις τον μαθητή, ακούγοντας τη φωνή του σχηματίζεις και την εικόνα του κατά κάποιον τρόπο.

Επίσης ένα τρίτο πράγμα που παρατήρησα σε μένα και φαντάζομαι το έχουν και οι άλλοι, είναι ότι νιώθουμε λίγο πιο οικεία απέναντι στα παιδιά, έχει αλλάξει λίγο αυτός ο ρόλος «ο καθηγητής από εδώ και οι μαθητές από εκεί», γιατί ο καθένας είναι στο σπίτι του και νιώθει λίγο πιο άνετα στη συμπεριφορά του. Εγώ πάντα τους συστήνω και το σκυλί, δεν υπήρχε προηγουμένως περίπτωση να φέρω στο σχολείο το σκυλί, τώρα το βάζω λίγο στην κάμερα να το δούνε, θα πούμε και μια κουβεντούλα, όχι πως δεν λέμε και στο σχολείο, αλλά νιώθεις λίγο πιο άνετα, πιο φιλικά.

Παρατηρείτε και στους μαθητές μια διαφορετική αντιμετώπιση;

Είναι νωρίς ακόμα, όμως αυτό που παρατήρησα είναι εκτός τηλεδιάσκεψης, όταν βγαίνω έξω στον δρόμο για να περπατήσω, με χαιρετάνε οι μαθητές πιο εγκάρδια ή με χαιρετάνε περισσότεροι από παλιά. Κι εγώ τους βλέπω και νιώθω μεγαλύτερη εγκαρδιότητα, γιατί γνωρίζουμε όλοι ότι δεν βλεπόμαστε, αλλά όχι γιατί είναι καλοκαίρι ή Πάσχα, αλλά λόγω συνθηκών, κάποιος δηλαδή σε χώρισε, σαν να ζούμε σε δύσκολες συνθήκες και είμαστε όλοι μαζί που παλεύουμε να επιβιώσουμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

https://insidestory.gr/article/