Up the ladder

Μικρός στο Πλανητάριο, κάποια Κυριακή, ένας γνωστός του πατέρα μου μας σύστησε σ’ έναν ευγενικό κύριο ο οποίος πριν την παράσταση μας έδειξε τη λειτουργία του προβολέα Zeiss.
Μ’ έναν φακό ο κύριος πρόβαλλε φωτεινό βέλος στο θόλο πάνω από τα καθίσματα και ήξερε να δείχνει όλους τους αστερισμούς. Ήταν η ηλικία που διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα «Θαύματα του Ουρανού» και τις «Χρυσές Σελίδες». Στο πρώτο, μια φωτογραφία του Δία με τέσσερεις δορυφόρους. Η ερυθρά κηλίδα στο πρόσωπο του πλανήτη και τα φεγγάρια φωτεινά, με αδιαμόρφωτα (ακόμα) χαρακτηριστικά. Στις «Χρυσές Σελίδες» δύο φύλλα χώριζαν τους τριλοβίτες από τον αλλόσαυρο, μόλις δυο σελίδες με τον ερύοπα και το διμετρόδοντα. Εποχή που όταν πηγαίναμε σε σπίτι με άλλα παιδάκια (αγοράκια κυρίως) τα ρωτούσα αν είχαν βιβλίο στο ράφι να μου δείξουν κάποιον από τους πλανήτες και κανένα δεινόσαυρο.
Αργότερα ήρθε εποχή που θεωρούσα ότι από τα σημαντικότερα προβλήματα στο σύστημα της ελληνικής εκπαίδευσης ήταν η κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών. Ευτυχώς πέρασε αυτή η εποχή. Δίχως να μειώνω τη σημασία του ζητήματος, δεν το θεωρώ πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας αλλά ζήτημα σχέσης πολίτη με το κράτος προς επίλυση. Πεποίθηση μου πλέον ότι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι που εντυπώνει στη συνείδηση των μαθητών την κατανόηση του αντικειμένου των θετικών επιστημών ως αγγαρεία, ως σκόπελο που πρέπει να ξεπεραστεί ώστε να καταφέρουν να μπουν σε κάποιο πανεπιστήμιο, να βρούνε κάποια δουλειά. Πεποίθηση που διαμορφώθηκε και από την επαγγελματική μου εμπειρία στην Ελλάδα, από το γεγονός ότι πριν την κατάρρευση είχαμε εκφυλιστεί σε χώρα παραγωγής αχρείαστων υπηρεσιών, σε μια ανακύκλωση χαρτούρας. Από εκείνο το περιστατικό όταν γυρνώντας από το εξωτερικό βρήκα δουλειά σε μια μελετητική εταιρεία στην οποία είχε ανατεθεί η Β Φάση ενός αναπτυξιακού προγράμματος κάποιου Δήμου της Αττικής. Πήγα να μελετήσω την Α Φάση και στη βιβλιογραφία η μόνη αναφορά έγραφε «Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος». Μιλάμε για εγκεκριμένη Α Φάση από την αρμόδια δημόσια υπηρεσία, η οποία είχε κεφάλαιο για αντιπλημμυρικό σχεδιασμό.
Ο ευγενικός κύριος της παιδικής ανάμνησης στο Πλανητάριο ήταν ο Διονύσιος Σιμόπουλος. Σε κείμενό του εκφράζει πίκρα για την ειρωνεία που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφορικά με την ίδρυση της Ελληνικής Διαστημικής Υπηρεσίας. Τον νιώθω. Μπορώ να καταλάβω το χιούμορ - είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Την απαξίωση όμως; Αυτή δεν την κατανοώ.
Το μέλλον των παιδιών σας δεν θα σωθεί αποκλειστικά όταν κάποιος ηρωικός υπουργός παιδείας κερδίσει τη μάχη για την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών.
Και μιας και μας αρέσουν οι εκθέσεις ιδεών και τα όμορφα λόγια, η χθεσινοβραδυνή φωτογραφία από απέναντι μπαλκόνι, ψηλότερα, στο στενό του σπιτιού μου, στο κέντρο της Αθήνας. Σελήνη, Αφροδίτη κάπου στη μέση ο Άρης. Up the ladder to the roof where we can see heaven much better όπως τραγούδησαν οι Supremes. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, η ελληνική μετάφραση.

Πηγή:http://www.thegreekcloud.com/ του Θωμά Ξωμερίτη