Ανθρώπινα Χνάρια στη Σελήνη
Διονύσης Π. Σιμόπουλος
Ήταν ακόμη νύχτα όταν ξεκινήσαμε με το ειδικό λεωφορείο για την επίσκεψη. Με ένα μικρό κασετόφωνο έγραφα τις εντυπώσεις μου και τον ενθουσιασμό μου για την αποστολή κι εκείνες τις κασέτες τις έχω πλέον σε ψηφιακή μορφή. Ακούγοντάς ‘τες αναβιώνουν και πάλι στο μυαλό μου οι αξέχαστες εκείνες στιγμές. Ξημέρωνε η 16η Ιουλίου του 1969 κι ένα εκατομμύριο θεατές είχαν ήδη κατακλύσει τις παραλίες και τους λόφους γύρω από το Διαστημικό Κέντρο. Την ίδια στιγμή 500 εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο είχαν συντονίσει τους δέκτες των τηλεοράσεών τους προκειμένου να παρακολουθήσουν τη μεγάλη στιγμή της εκτόξευσης που θα μετέφερε τους αστροναύτες στη Σελήνη.
Οι αστροναύτες Neil Armstrong, Michael Collins και Edwin “Buzz” Aldrin, βετεράνοι και οι τρεις τους των διαστημικών αποστολών Gemini, προετοιμάζονταν επί χρόνια για την επική αυτή διαστημική Οδύσσεια. Στο Ακρωτήριο Κένεντυ οι ειδικές εγκαταστάσεις παρακολούθησης είχαν κατακλυστεί από εκατοντάδες δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ και κλιμάκια τηλεοράσεων από 55 χώρες που μετέδιδαν το γεγονός με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες.
Το εκπληκτικό εκείνο κατόρθωμα της ανθρώπινης τεχνολογίας και επιμονής, άρχισε όπως είχε προγραμματιστεί στις 9:32 πρωινή τοπική ώρα, 15:32 ώρα Ελλάδoς, με καθυστέρηση 724 χιλιοστών του δευτερολέπτου. Με τη συνοδεία γιγαντιαίων ηχητικών κυμάτων που έσειαν την περιοχή παρακολούθησης, ξεκίνησε ο πανίσχυρος πύραυλος «Saturn V» με το διαστημόπλοιο «Apollo 11» στην κορυφή του. Όλοι οι παρευρισκόμενοι βρισκόμασταν για ασφάλεια σε απόσταση πέντε περίπου χιλιομέτρων. Έτσι παρ’ όλο που βλέπαμε τις φλόγες του πυραύλου δεν ακούγαμε απολύτως τίποτα! Μέχρις ότου, 14 δευτερόλεπτα σχεδόν αργότερα έφτασε και ο ήχος! Ήταν ένας απερίγραπτος ήχος, ένας ήχος που χτυπούσε κυριολεκτικά το στήθος και δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν τον άκουγες ή τον αισθανόσουν ή και τα δύο μαζί. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το όλο εκείνο συναίσθημα που δεν μπορεί να αποδώσει επακριβώς οποιαδήποτε λεκτική περιγραφή. Το έδαφος άρχισε να τρέμει και τα πορτοκαλί σύννεφα από φλόγες έκαναν την εμφάνισή τους με εκκωφαντικό θόρυβο.
Στις 20:32 ώρα Ελλάδος, πέντε ακριβώς ώρες μετά την εκτόξευση το διαστημόπλοιο «Apollo 11″ βρίσκονταν σε απόσταση 37.000 χιλιομέτρων από τη Γη και 363.000 χιλιόμετρα από τη Σελήνη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά τα χρόνια του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για την κατάκτηση του Διαστήματος, πλησίαζαν προς το τέλος τους. Γιατί, όταν επί τέλους φτάσαμε στην πραγματοποίηση του πανανθρώπινου αυτού ονείρου, δεν ήταν τόσο η αποκρυπτογράφηση των μυστικών του Σύμπαντος όσο το αποτέλεσμα ενός σκληρού και αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που άρχισε στις 4 Οκτωβρίου 1957 με την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου “Σπούτνικ 1” από την Σοβιετική Ένωση.
Αυτό ακριβώς υποστήριξε, άλλωστε, και ο Frank Borman, διοικητής της διαστημικής αποστολής Apollo 8 λέγοντας, αρκετά χρόνια αργότερα, ότι «η αντίληψη πως το Πρόγραμμα Apollo ήταν ένα μεγάλο ταξίδι εξερευνήσεων και επιστημονικών ανακαλύψεων είναι τελείως λανθασμένη, αφού ο κύριος σκοπός μας ήταν να κερδίσουμε τους Ρώσους.» Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η αμερικανοσοβιετική αυτή διελκυστίνδα στο Διάστημα πρέπει να έσωσε επί πλέον τον κόσμο κι από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα αφού η ανάπτυξη της διαστημικής τεχνολογίας μετέφερε τον ανταγωνισμό των δύο υπερδυνάμεων από τη Γη στο Διάστημα.
Καθώς ο μεγαλοπρεπής πύραυλος «Saturn V», αποσπάται από το έδαφος για το «μεγάλο ταξίδι», την επικοινωνία με τους αστροναύτες ανέλαβε πλέον το διαστημικό κέντρο του Χιούστον. Περίπου 20 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση το αυτόματο σύστημα πλοήγησης έδωσε στον πύραυλο μια ελαφρά κλίση προς τα νοτιοανατολικά. Η ταχύτητά του αύξανε συνεχώς και ο γιγάντιος πύραυλος έγινε ένα μικρό σημαδάκι στον γαλάζιο ουρανό της Φλώριδα, και τελικά χάθηκε σε λίγο κάπου πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Στις 20:32 ώρα Ελλάδος, πέντε ακριβώς ώρες μετά την εκτόξευση το διαστημόπλοιο «Apollo 11″ βρίσκονταν σε απόσταση 37.000 χιλιομέτρων από τη Γη και 363.000 χιλιόμετρα από τη Σελήνη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά τα χρόνια του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για την κατάκτηση του Διαστήματος, πλησίαζαν προς το τέλος τους. Γιατί, όταν επί τέλους φτάσαμε στην πραγματοποίηση του πανανθρώπινου αυτού ονείρου, δεν ήταν τόσο η αποκρυπτογράφηση των μυστικών του Σύμπαντος όσο το αποτέλεσμα ενός σκληρού και αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που άρχισε στις 4 Οκτωβρίου 1957 με την εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου “Σπούτνικ 1” από την Σοβιετική Ένωση.
Αυτό ακριβώς υποστήριξε, άλλωστε, και ο Frank Borman, διοικητής της διαστημικής αποστολής Apollo 8 λέγοντας, αρκετά χρόνια αργότερα, ότι «η αντίληψη πως το Πρόγραμμα Apollo ήταν ένα μεγάλο ταξίδι εξερευνήσεων και επιστημονικών ανακαλύψεων είναι τελείως λανθασμένη, αφού ο κύριος σκοπός μας ήταν να κερδίσουμε τους Ρώσους.» Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η αμερικανοσοβιετική αυτή διελκυστίνδα στο Διάστημα πρέπει να έσωσε επί πλέον τον κόσμο κι από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα αφού η ανάπτυξη της διαστημικής τεχνολογίας μετέφερε τον ανταγωνισμό των δύο υπερδυνάμεων από τη Γη στο Διάστημα.
Μια ημέρα μετά την εκτόξευση μεταφέρθηκα στο Διαστημικό Κέντρο του Χιούστον που είχε πλέον την ευθύνη επικοινωνίας με το διαστημόπλοιο. Κι έτσι στις 19 Ιουλίου το Apollo 11 εισήλθε σε τροχιά εκτελώντας αρκετές περιφορές γύρω από τη Σελήνη, που επέτρεψαν έτσι στους τρεις αστροναύτες να παρατηρήσουν το προεπιλεγμένο σημείο προσεδάφισης στο νότιο μέρος της Θάλασσας της Ηρεμίας. Στις 20 Ιουλίου, κι ενώ το Apollo 11 βρισκόταν ξανά στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης και 112 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνειά της, η σεληνάκατος με επιβάτες και χειριστές τον Armstrong και τον Aldrin, αποσυνδέθηκε από το Columbia ξεκινώντας τη κάθοδό της προς τη Σελήνη.
Έτσι, καθώς ολόκληρη η ανθρωπότητα παρατηρούσε από την τηλεόραση, ο πρώτος άνθρωπος ήταν έτοιμος να κατέβει και να περπατήσει πάνω στο παράξενο έδαφος της Σελήνης. Στην Ουάσιγκτον τα ρολόγια έδειχναν 4 λεπτά πριν από τις 11 το βράδυ της 20ής Ιουλίου και στην Αθήνα σχεδόν 5:00 το πρωί της άλλης μέρας.
Αλλά παντού, σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, ό,τι ώρα κι αν ήταν, ο κόσμος ήταν κολλημένος στις τηλεοράσεις ή τα ραδιόφωνα που περιέγραφαν την πρώτη κάθοδο του ανθρώπου στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου.
Εκείνο το βράδυ, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι που έγινε το σύμβολο «ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα». Η στιγμή εκείνη ήταν τόσο σπουδαία και σημαδιακή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πρώτη χρήση της φωτιάς, την ανακάλυψη του τροχού, και την εκμετάλλευση του αρότρου. Γιατί στο εξής ο κόσμος μας και η ιστορία του δεν περιορίζονται σ’ ένα μονάχα πλανήτη. Γιατί ο κόσμος μας είναι πλέον ολόκληρο το Διάστημα και η ιστορία μας είναι τόσο μεγάλη και ανοιχτή όσο ολάκερο το Σύμπαν.
Συνολικά έξη επανδρωμένες αποστολές προσεδαφίστηκαν στη Σελήνη σε μια προσπάθεια επιβεβαίωσης της αμερικανικής πρωτοπορίας στο Διάστημα, μια προπαγανδιστική όντως προσπάθεια έστω κι αν στη πορεία συγκεντρώθηκαν πολλές νέες επιστημονικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των 2.000 διαφορετικών δειγμάτων πετρωμάτων και χώματος που μετέφεραν πίσω στη Γη οι 12 αστροναύτες που περπάτησαν στη Σελήνη, αντλήθηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες πληροφορίες αρχίζοντας έτσι την πρώτη προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθεί η καταγωγή και η γεωλογική ιστορία ενός άλλου κόσμου με την εργαστηριακή εξέταση του εδάφους του.
Περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα, με το τέλος της αποστολής του Απόλλωνα 17 τον Δεκέμβριο του 1972, έφτασε και το τέλος της μέχρι τώρα παρουσίας του ανθρώπου στη Σελήνη. Και τώρα, με την αναχώρηση και του τελευταίου αστροναύτη, η Σελήνη χωρίς αέρα, χωρίς νερό, χωρίς ζωή, περιμένει ακόμα τους νέους της επισκέπτες. Ο άνθρωπος έφυγε. Όχι όμως για πάντα. Γιατί αν υπάρχει ακόμα κάποιο μέλλον για τον πολιτισμό μας, τότε το μέλλον αυτό βρίσκεται εκεί πάνω. Γιατί οι πρώτες αυτές αποστολές στη Σελήνη δεν ήσαν παρά η αρχή μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα. Γιατί η Σελήνη και ο Άνθρωπος έχουν ένα κοινό μέλλον.
Σε 100, σε 1.000, σε ένα εκατομμύριο χρόνια από σήμερα, οι απόγονοί μας θα έλθουν να σταθούν ευλαβικά στη σκοτεινή κοιλάδα που λέγεται «θάλασσα της Ηρεμίας», θα κοιτάξουν σιωπηρά τα περίεργα αρχαία επιστημονικά όργανα και, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τα ανθρώπινα χνάρια που θα έχουν μείνει αναλλοίωτα ακόμη και μετά από ένα εκατομμύριο χρόνια. Και θα ξέρουν ότι όλα άρχισαν εδώ. Ότι εδώ ξαναγεννήθηκε η ανθρωπότητα και ότι το σημείο αυτό είναι πραγματικά ένα κοσμικό μνημείο αφιερωμένο στους ανθρώπους της Γης. Γιατί εδώ, στα όρια του ουράνιου ωκεανού, ο άνθρωπος έκανε το πρώτο μοιραίο του βήμα προς τα άστρα και ανακάλυψε ότι δεν ήταν παρά ένας πραγματικός πολίτης του Σύμπαντος.
πηγή: https://www.facebook.com/Dionysios-Simopoulos-544119439081811/?nr
Εκείνο το βράδυ, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι που έγινε το σύμβολο «ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα». Η στιγμή εκείνη ήταν τόσο σπουδαία και σημαδιακή που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πρώτη χρήση της φωτιάς, την ανακάλυψη του τροχού, και την εκμετάλλευση του αρότρου. Γιατί στο εξής ο κόσμος μας και η ιστορία του δεν περιορίζονται σ’ ένα μονάχα πλανήτη. Γιατί ο κόσμος μας είναι πλέον ολόκληρο το Διάστημα και η ιστορία μας είναι τόσο μεγάλη και ανοιχτή όσο ολάκερο το Σύμπαν.
Συνολικά έξη επανδρωμένες αποστολές προσεδαφίστηκαν στη Σελήνη σε μια προσπάθεια επιβεβαίωσης της αμερικανικής πρωτοπορίας στο Διάστημα, μια προπαγανδιστική όντως προσπάθεια έστω κι αν στη πορεία συγκεντρώθηκαν πολλές νέες επιστημονικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των 2.000 διαφορετικών δειγμάτων πετρωμάτων και χώματος που μετέφεραν πίσω στη Γη οι 12 αστροναύτες που περπάτησαν στη Σελήνη, αντλήθηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες πληροφορίες αρχίζοντας έτσι την πρώτη προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθεί η καταγωγή και η γεωλογική ιστορία ενός άλλου κόσμου με την εργαστηριακή εξέταση του εδάφους του.
Περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα, με το τέλος της αποστολής του Απόλλωνα 17 τον Δεκέμβριο του 1972, έφτασε και το τέλος της μέχρι τώρα παρουσίας του ανθρώπου στη Σελήνη. Και τώρα, με την αναχώρηση και του τελευταίου αστροναύτη, η Σελήνη χωρίς αέρα, χωρίς νερό, χωρίς ζωή, περιμένει ακόμα τους νέους της επισκέπτες. Ο άνθρωπος έφυγε. Όχι όμως για πάντα. Γιατί αν υπάρχει ακόμα κάποιο μέλλον για τον πολιτισμό μας, τότε το μέλλον αυτό βρίσκεται εκεί πάνω. Γιατί οι πρώτες αυτές αποστολές στη Σελήνη δεν ήσαν παρά η αρχή μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα. Γιατί η Σελήνη και ο Άνθρωπος έχουν ένα κοινό μέλλον.
Σε 100, σε 1.000, σε ένα εκατομμύριο χρόνια από σήμερα, οι απόγονοί μας θα έλθουν να σταθούν ευλαβικά στη σκοτεινή κοιλάδα που λέγεται «θάλασσα της Ηρεμίας», θα κοιτάξουν σιωπηρά τα περίεργα αρχαία επιστημονικά όργανα και, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τα ανθρώπινα χνάρια που θα έχουν μείνει αναλλοίωτα ακόμη και μετά από ένα εκατομμύριο χρόνια. Και θα ξέρουν ότι όλα άρχισαν εδώ. Ότι εδώ ξαναγεννήθηκε η ανθρωπότητα και ότι το σημείο αυτό είναι πραγματικά ένα κοσμικό μνημείο αφιερωμένο στους ανθρώπους της Γης. Γιατί εδώ, στα όρια του ουράνιου ωκεανού, ο άνθρωπος έκανε το πρώτο μοιραίο του βήμα προς τα άστρα και ανακάλυψε ότι δεν ήταν παρά ένας πραγματικός πολίτης του Σύμπαντος.
πηγή: https://www.facebook.com/Dionysios-Simopoulos-544119439081811/?nr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου