THE NEW YORK TIMES Αφήστε τα παιδιά να μάθουν να μάχονται

Αντί να λέμε ότι τα παιδιά είναι υπερβολικά ευαίσθητα, αποφεύγοντας να τα επιβαρύνουμε με σχολική δουλειά, ειδικοί προτείνουν να εξοπλίσουμε τους μαθητές με τα κατάλληλα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις. (Eleanor Davis/The New York Times)
ΤΖΕΝΙ ΑΝΤΕΡΣΟΝ / THE NEW YORK TIMES

Νέα εκπαιδευτική προσέγγιση υιοθετούν πολλά δημοτικά σχολεία στις ΗΠΑ, ασπαζόμενα τη δυσκολία των μαθημάτων και το κοπιαστικό διάβασμα. Ξεφεύγοντας από τις ανεκτικές μεθόδους που επικράτησαν στη δημόσια εκπαίδευση των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980, ο παιδαγωγός Τζέιμς Νότιγχαμ στη Βρετανία διαπίστωσε το 2000 ότι οι μαθητές του σε υποβαθμισμένη περιφέρεια της βόρειας Αγγλίας αντιδρούσαν θετικά στην απαιτητική σχολική δουλειά, παρά την κόπωση που αυτή τους προκαλούσε.
Σε μια στιγμή κατά την οποία οι μαθητές βγαίνουν από δύο χρόνια περιορισμών εξαιτίας της πανδημίας, η ιδέα της σκόπιμης ταλαιπωρίας των παιδιών μπορεί να ακούγεται εσφαλμένη. Πολλοί εκπαιδευτικοί και ειδικοί εκτιμούν, όμως, ότι αυτή είναι η καταλληλότερη στιγμή για να εντυπωθεί στους μαθητές ότι οι κόποι ανταμείβονται. «Η απάντηση δεν είναι να αφαιρέσουμε τις προκλήσεις από το σχολικό περιβάλλον, αλλά να προσφέρουμε περισσότερα εργαλεία για να ξεπερνούν τις προκλήσεις», λέει η καθηγήτρια ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, Κάρολ Ντουέκ. Αντί να λέμε ότι τα παιδιά είναι υπερβολικά ευαίσθητα, επιλέγοντας να μην τα επιβαρύνουμε με κοπιαστική σχολική δουλειά, η δρ Ντουέκ προτείνει να εξοπλίσουμε τους μαθητές με τα κατάλληλα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις.
Τρία διανοητικά στάδια

Οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι η μάθηση που προκύπτει από κοπιαστική μελέτη είναι ψυχικά και διανοητικά ωφέλιμη για τα νεαρά άτομα.
Ο Νότιγχαμ έχει εντοπίσει τρία διανοητικά στάδια στα παιδιά που μαθαίνουν κάτι καινούργιο: σχετική άνεση, σχετική ενόχληση και πανικός. Πολλοί γονείς και εκπαιδευτικοί επεμβαίνουν λέγοντας ότι η μάθηση προκαλεί ενόχληση στους μαθητές, στερώντας την ευκαιρία από τα παιδιά να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο. «Είναι αντιπαραγωγικό», λέει ο Νότιγχαμ, που καταδικάζει την τάση αυτή των γονέων και ορισμένων εκπαιδευτικών.
Η αποφυγή άσκησης πίεσης στους μαθητές –συχνά εξαιτίας έλλειψης χρόνου στις ασφυκτικά γεμάτες τάξεις των δημόσιων σχολείων της Νέας Υόρκης– μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα, ιδιαίτερα για όσους ανήκουν σε φυλετικές ή εθνικές μειονότητες. Η Λέισι Ρόμπινσον, πρόεδρος μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που σχεδιάζει μαθησιακά απαιτητικά σχολικά προγράμματα, επισημαίνει ότι πολλοί εκπαιδευτικοί δεν διαθέτουν τις γνώσεις και την ειδικευμένη εκπαίδευση για να φέρουν εις πέρας τέτοια προγράμματα, ενώ συχνά οι προσδοκίες τους για Αφροαμερικανούς ή ισπανόφωνους μαθητές είναι περιορισμένες. «Διαπιστώνουμε κάποιες φορές ότι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούν πραγματικά παράλογη μέθοδο για τη μαθησιακή αξιολόγηση των μαθητών τους. Η ακαδημαϊκή ταυτότητα ενός μαθητή θυμίζει τους μυς. Οσο περισσότερο ασκούνται, τόσο καλύτερα λειτουργούν», αναφέρει η κ. Ρόμπινσον.
Καινοτόμος θεωρείται επίσης η μέθοδος της «δημιουργικής αποτυχίας». Ο ψυχολόγος Μάνου Καπούρ του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης εξηγεί ότι οι μαθητές κατανοούν καλύτερα την ύλη, όταν κληθούν να σκεφτούν σκληρά για να λύσουν ένα πρόβλημα, αντί να περιμένουν να ακούσουν τη λύση από τον δάσκαλο ή τον καθηγητή τους.

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/world/561795757/afiste-ta-paidia-na-mathoyn-na-machontai/

https://www.nytimes.com/2022/04/05/science/education-learning-challenge.html