Πώς να μισήσετε ένα μάθημα…
Πρώτον: Δεν υπάρχει θέμα κατάργησης της διδασκαλίας της λογοτεχνίας, γιατί πολύ απλά δεν διδάσκεται η λογοτεχνία για να μιλάμε για κατάργησή της. Το μάθημα λέγεται κείμενα ελληνικής λογοτεχνίας. Απλά, λοιπόν, κάποια αποσπάσματα από κάποιους λογοτέχνες που επελέγησαν από κάποιους φιλολόγους με κάποια ασαφή και ακατανόητα μερικές φορές κριτήρια.
Δεύτερον: Διδασκαλία της λογοτεχνίας μπορούμε να έχουμε όταν ο μαθητής βουτάει στην ολότητα ενός λογοτεχνικού έργου και όχι σε κάποιο απόσπασμα.
Τρίτον: Πάντα οι «φιλόλογοι» θα προτιμούν τη διδασκαλία των κειμένων και όχι της λογοτεχνίας για πολλούς λόγους, κυρίως τεχνικούς, όπως οι βαθμοί, τα διαγωνίσματα σε κάθε τετράμηνο, οι εξετάσεις κ.λπ., οπότε όλη η φαιά ουσία των μαθητών και των καθηγητών αναλώνεται στην κάλυψη τουλάχιστον 10 κειμένων για τις τελικές εξετάσεις.
Τέταρτον: Η κάλυψη της εξεταστέας ύλης καλύπτει και το γεγονός ότι δεν γίνεται διδασκαλία λογοτεχνίας… Δεν διδάσκουμε τελικά λογοτεχνία και αυτό που κάνουμε είναι να διασφαλίζουμε ότι οι μαθητές θα μισήσουν την ανάγνωση λογοτεχνικών έργων. Τι θα πρότεινα εγώ. Οταν ανέλυσα απλά ότι θα πρέπει για το μυθιστόρημα να γίνεται επιλογή ενός έργου σε κάθε τάξη το οποίο θα διδάσκεται σε όλο το έτος και οι μαθητές να μπορούν ως εργασία να εξετάζουν την πλοκή, την εξέλιξη των χαρακτήρων και, έστω, και τα θρυλικά καλολογικά στοιχεία και στο τέλος να παρουσιάζει ο κάθε μαθητής τα συναισθήματά του και πώς βίωσε την ανάγνωση του έργου, η αλήθεια είναι ότι κατάφερα να προσελκύσω την προσοχή ίσως και τη συμπάθεια (του τύπου καλό παιδί είναι, αλλά θα μάθει στην πορεία του στην εκπαίδευση) των συναδέλφων μου. Τον παθιασμένο μου μονόλογο ακολούθησε μια σύντομη ανάπαυλα, η οποία ήταν αρκετή για να οδηγήσει παλαιότερο συνάδελφό μου στο αδιάσειστο επιχείρημα: «Μα αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές θα πρέπει να διαβάζουν». Θα ήθελα να προσθέσω και οι καθηγητές, αλλά δεν το έκανα από ευγένεια.
Πέμπτον: Χρειάζεται θεωρητικός και πανεπιστημιακός οπλισμός των φιλολόγων για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας.
Εκτον: Υπάρχει άραγε ελπίδα; Σίγουρα ναι. Στα προγράμματα φιλαναγνωσίας που γίνονται σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους. Στα λογοτεχνικά εργαστήρια που υπάρχουν σε αρκετά σχολεία (και σε δημόσια, όπως στο σχολείο στο οποίο είμαι διευθυντής), όπου μαθητές και μαθήτριες μετέχουν της αναγνωστικής απόλαυσης υπό την καθοδήγηση εμπνευσμένων φιλολόγων.
Εβδομον: Δεν νοείται δημοκρατικός, συγκροτημένος, ισορροπημένος πολίτης χωρίς λογοτεχνική παιδεία. Δυστυχώς, είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που το επίσημο εκπαιδευτικό της σύστημα δημιουργεί στους μαθητές αδιαφορία, αν όχι και απέχθεια, για την αρχαία και τη νέα ελληνική λογοτεχνία.
Εκπαιδευτικός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου