Φρόιντ: Το μυστικό πάθος
BY Freud: The Secret Passion ή Freud, είναι μια ταινία του 1962 σε σκηνοθεσία του John Huston και παραγωγή Wolfgang Reinhardt. Περιγράφει τα πρώτα ψυχαναλυτικά βήματα του Αυστριακού νευρολόγου-ψυχίατρου Sigmund Freud, τον οποίο υποδύεται ο Montgomery Clift. Το αρχικό σενάριο της ταινίας είχε γράψει ο Jean-Paul Sartre, ο οποίος τελικά απέσυρε το όνομά του. Η ταινία κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 12 Δεκεμβρίου 1962. Μπορείτε εύκολα να την βρείτε και να την κατεβάσετε στον υπολογιστή σας …
Στην εισαγωγή της ταινίας ο αφηγητής αναφέρεται στα τρία μεγάλα πλήγματα που δέχθηκε ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός από την επιστήμη:
«Από τα πανάρχαια χρόνια… υπήρξαν τρεις μεγάλες αλλαγές στην αντίληψη του ανθρώπου για τον εαυτό του. Τρία μεγάλα πλήγματα που είχαν να κάνουν με τη ματαιοδοξία μας.
Πριν από τον Κοπέρνικο, νομίζαμε ότι ήμασταν το κέντρο του σύμπαντος… ότι όλα τα ουράνια σώματα στρέφονταν γύρω από τη γη μας. Αλλά ο μεγάλος αστρονόμος κατέρριψε αυτή την άποψη… και αναγκασθήκαμε να παραδεχτούμε ότι ο πλανήτης μας… δεν ήταν παρά ένας από τους πολλούς που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο… Ότι υπάρχουν και άλλα συστήματα πέρα από το ηλιακό μας σύστημα … Σε μυριάδες κόσμους.
Πριν από τον Κάρολο Δαρβίνο… ο άνθρωπος πίστευε ότι ήταν ένα είδος μοναδικό… ξεχωριστό και πέρα από το ζωικό βασίλειο. Αλλά ο μεγάλος βιολόγος μας έκανε να δούμε ότι η σωματική μας ανατομία είναι το αποτέλεσμα μιας τεράστιας εξελικτικής διαδικασίας της οποίας οι νόμοι δεν είναι διαφορετικοί για εμάς… από οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωντανών οργανισμών.
Πριν από τον Σίγκμουντ Φρόιντ, ο άνθρωπος πίστευε πως ότι έλεγε… και έκανε ήταν τα προϊόντα της συνειδητής του θέλησης και μόνο. Αλλά ο μεγάλος ψυχαναλυτής… απέδειξε την ύπαρξη μιας άλλης πλευράς του μυαλού μας… που λειτουργεί σε μια σκοτεινή μυστικότητα και μπορεί να καθορίζει ακόμη και τη ζωή μας.
Αυτή είναι η ιστορία της διείσδυσης του Freud στο σκοτεινό ανθρώπινο ασυνείδητο. Και την αποκάλυψη των τρόπων με τους οποίους αυτό αναδύεται στο φως.»
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο-ψυχαναλυτή Διονύση Λιάρο: «ο άθλος του Φρόυντ να παίξει έναν ρόλο όμοιο με του Κοπέρνικου – Αρίσταρχου του Σαμίου (δεν είναι η γη στο κέντρο του σύμπαντος) και του Δαρβίνου ότι ο άνθρωπος μοιάζει ουσιωδέστατα με τις κατώτερες μορφές ζωής από τις οποίες εξελίχθηκε, δηλαδή να δείξει σε ένα τρίτο ναρκισσιστικό τραύμα της ανθρώπινης υπερηφάνειας ότι δεν είμαστε απολύτως κύριοι της συμπεριφοράς μας και συνεπώς της μοίρας μας. Δεν ανακάλυψε τον όρο «Ασυνείδητο» που ήταν τρέχον στην εποχή του, αλλά τον τρόπο λειτουργίας του, πράγμα που είναι η νύχτα με τη μέρα. Και να μην έχει τα θεραπευτικά αποτελέσματα που ελπίζει η ψυχολογία του βάθους, έχει όμως, αναντίρρητα, βαθειά ανθρωπογνωστική αξία….
Η ταινία κλείνει με τον αφηγητή να επανέρχεται στο θέμα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας την οποία και χαρακτηρίζει ως τον αρχαιότερο εχθρό του ανθρώπου:
«Γνώθι σαυτόν, 2000 χρόνια πριν, αυτά τα λόγια ήταν σκαλισμένα στο ναό στους Δελφούς. Γνώθι σαυτόν.
Ήταν η αρχή της σοφίας. Σε αυτό επαφίεται η μοναδική ελπίδα της νίκης… εναντίον του αρχαιότερου εχθρού του ανθρώπου. Της ματαιοδοξίας του. Αυτή η γνώση είναι πλέον μέσα στις δυνατότητές μας. Θα τη χρησιμοποιήσουμε; Ας ελπίσουμε»
Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου