Γκίγκο: Τα δέντρα της Χιροσίμα που επέζησαν από την ατομική βόμβα
Άνθρωποι περπατούν κάτω από τη χρυσοκίτρινη αψίδα των φθινοπωρινών γκίγκο - Φωτ.: ΑΡ
New York Times Newsroom Καθημερινή
Στην Ιαπωνία, οι επιζώντες του ατομικού ολέθρου αποκαλούνται χιμπακούσα (hibakusha).
Η Γουίλ Ματσούντα δεν είναι μία από αυτούς. Ήταν 20 χρόνων και ζούσε στη Χονολουλού όταν ο Πωλ Τίμπετς, ο πιλότος του Ενόλα Γκέι, άφηνε την βόμβα «little boy» πάνω από τη Χιροσίμα. Η βόμβα ισοπέδωσε την πόλη και σκότωσε πάνω από 100.000 ανθρώπους. Από την οικογένειά της, μόλις ένας θείος της κατάφερε να μείνει ζωντανός. Το ημερολόγιο έγραφε 6 Αυγούστου 1945.
Οι επιστήμονες εκτιμούν πως, κατά τη διάρκεια της έκρηξης, η θερμοκρασία εδάφους κυμαινόταν μεταξύ 3.000 – 4.000 βαθμών Κελσίου, αρκετή για να εξαϋλώσει έναν άνθρωπο.
«Όταν σκέφτομαι εκείνη την ημέρα, φαντάζομαι την οικογένειά μου να τρώει πρωινό γύρω από ένα τραπέζι και να καταλήγει σκόνη στον άνεμο» λέει η Ματσούντα.
Φωτ.: Will Matsuda/New York Times
Η ίδια δεν έχει πάει ποτέ στη μαρτυρική Χιροσίμα, όμως νιώθει έντονη την ανάγκη να συνδεθεί με αυτό το κομμάτι της οικογενειακής ιστορίας.
«Αναζητώ πράγματα που απέμειναν, ένα κειμήλιο, ένα γράμμα, ένα κόσμημα» λέει η φωτογράφος και συγγραφέας σε άρθρο της στους New York Times.
«Όλως περιέργως, αυτά που μου προσφέρουν την πιο ουσιαστική σύνδεση με τη Χιροσίμα, δεν είναι αντικείμενα, αλλά πράγματα ζώντα, που αναπνέουν: Είναι δέντρα. Γκίγκο για τηνακρίβεια» παραδέχεται.
Η ίδια δεν έχει πάει ποτέ στη μαρτυρική Χιροσίμα, όμως νιώθει έντονη την ανάγκη να συνδεθεί με αυτό το κομμάτι της οικογενειακής ιστορίας.
«Αναζητώ πράγματα που απέμειναν, ένα κειμήλιο, ένα γράμμα, ένα κόσμημα» λέει η φωτογράφος και συγγραφέας σε άρθρο της στους New York Times.
«Όλως περιέργως, αυτά που μου προσφέρουν την πιο ουσιαστική σύνδεση με τη Χιροσίμα, δεν είναι αντικείμενα, αλλά πράγματα ζώντα, που αναπνέουν: Είναι δέντρα. Γκίγκο για τηνακρίβεια» παραδέχεται.
Φωτ.: Will Matsuda/New York Times
Τα γκίγκο, ενδημικό είδος της Κίνας, είναι ένα από τα αρχαιότερα και πιο ανθεκτικά δέντρα στον κόσμο. Κατάφεραν να επιζήσουν από τον αστεροειδή που αφάνισε τους δεινοσαύρους στον πλανήτη. Και ήταν από τα λίγα ζώντα πράγματα που «επιβίωσαν» όταν το εμπρηστικό κύμα της πρώτης ατομικής βόμβας που έπεσε στη Γη, σάρωσε τη Χιροσίμα.
Κάποια από τα αυθεντικά εκείνα δέντρα εξακολουθούν να στέκονται περήφανα μέχρι σήμερα. Ονομάζονται χιμπακουτζουμόκου (hibakujumoku) κι, όπως και οι άνθρωποι που επέζησαν, έτσι κι αυτά έχουν διασκορπισμένους «απογόνους» σε όλη την υφήλιο.
Τα γκίγκο, ενδημικό είδος της Κίνας, είναι ένα από τα αρχαιότερα και πιο ανθεκτικά δέντρα στον κόσμο. Κατάφεραν να επιζήσουν από τον αστεροειδή που αφάνισε τους δεινοσαύρους στον πλανήτη. Και ήταν από τα λίγα ζώντα πράγματα που «επιβίωσαν» όταν το εμπρηστικό κύμα της πρώτης ατομικής βόμβας που έπεσε στη Γη, σάρωσε τη Χιροσίμα.
Κάποια από τα αυθεντικά εκείνα δέντρα εξακολουθούν να στέκονται περήφανα μέχρι σήμερα. Ονομάζονται χιμπακουτζουμόκου (hibakujumoku) κι, όπως και οι άνθρωποι που επέζησαν, έτσι κι αυτά έχουν διασκορπισμένους «απογόνους» σε όλη την υφήλιο.
Το πολύ χαρακτηριστικό φύλλο του γκίγκο – Πηγή: ΑΡ
Η Χιντέκο Ταμούρα Σνάιντερ, μια χιμπακούσα από τη Χιροσίμα, ήταν δέκα χρόνων όταν η ατομική βόμβα σκότωσε τη μητέρα της, την καλύτερη φίλη της και πολλούς συγγενείς της.
Το 2003 μετακόμισε στο Όρεγκον και το 2017, σε συνεργασία με την οργάνωση Green Legacy Hiroshima που φροντίζει τα χιμπακουτζουμόκου, άρχισε να μεταφέρει σπόρους «επιζώντων» γκίγκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Σνάιντερ φύτεψε συνολικά 51 σπόρους που αποκαλεί «δέντρα ειρήνης της Χιροσίμα».
«Δεν μπορώ να μεγαλώσω τη μητέρα μου. Ούτε τον ξάδερφό μου. Όμως, το δέντρο μπορώ» έλεγε σε συνέντευξή της το 2019 στο NBC.
Τους τελευταίους μήνες, η Ματσούντα που ζει μόνιμα στο Όρεγκoν, επισκέπτεται τα δέντρα αυτά της ειρήνης. Τα ποτίζει, τα φωτογραφίζει, αγγίζει τα νευρώδη φύλλα τους. «Τα ευχαριστώ που βρίσκονται εδώ και τους λέω πως είμαι κι εγώ εδώ» λέει.
Η Ματσούντα αξιοποιεί το φως και τις σκιές για να διηγηθεί ιστορίες.
Η Χιντέκο Ταμούρα Σνάιντερ, μια χιμπακούσα από τη Χιροσίμα, ήταν δέκα χρόνων όταν η ατομική βόμβα σκότωσε τη μητέρα της, την καλύτερη φίλη της και πολλούς συγγενείς της.
Το 2003 μετακόμισε στο Όρεγκον και το 2017, σε συνεργασία με την οργάνωση Green Legacy Hiroshima που φροντίζει τα χιμπακουτζουμόκου, άρχισε να μεταφέρει σπόρους «επιζώντων» γκίγκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Σνάιντερ φύτεψε συνολικά 51 σπόρους που αποκαλεί «δέντρα ειρήνης της Χιροσίμα».
«Δεν μπορώ να μεγαλώσω τη μητέρα μου. Ούτε τον ξάδερφό μου. Όμως, το δέντρο μπορώ» έλεγε σε συνέντευξή της το 2019 στο NBC.
Τους τελευταίους μήνες, η Ματσούντα που ζει μόνιμα στο Όρεγκoν, επισκέπτεται τα δέντρα αυτά της ειρήνης. Τα ποτίζει, τα φωτογραφίζει, αγγίζει τα νευρώδη φύλλα τους. «Τα ευχαριστώ που βρίσκονται εδώ και τους λέω πως είμαι κι εγώ εδώ» λέει.
Η Ματσούντα αξιοποιεί το φως και τις σκιές για να διηγηθεί ιστορίες.
Φωτ.: Will Matsuda/New York Times
«Κάθε σκιά διηγείται την ιστορία ενός σώματος: Ενός σώματος που ξεκουραζόταν, ενός σώματος που χόρευε, που πότιζε τα λουλούδια του, ενός σώματος που πονούσε, που αγκάλιαζε ένα άλλο, μιας αίθουσας σωμάτων, μιας αγοράς από σώματα που έκαναν τα ψώνια τους, λαχανικά και λάδι και χαρτί τουαλέτας και παπούτσια, ενός δρόμου γεμάτου σώματα που γύριζαν σπίτι τους, μιας γειτονιάς από σώματα που ζούσαν τόσο κοντά ώστε να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον πολύ καλά» περιγράφει και συμπεραίνει: «Μια πόλη γεμάτη σώματα. Γεμάτη πτώματα».
Η 96χρονη γιαγιά της σχεδίαζε να επιστρέψει στη Χιροσίμα αυτό το φθινόπωρο, όμως η κλονισμένη υγεία της μάλλον δε θα της το επιτρέψει. Παρόλα αυτά, η Ματσούντα είναι αποφασισμένη να ταξιδέψει μόνη της, ακόμη κι αν δε συνοδεύσει τη γιαγιά της.
«Θα επισκεφτώ το μέρος όπου κάποτε ζούσε η οικογένειά μας και θα πάω να δω τα χιμπακουτζουμόκου, τις μανάδες και τις γιαγιάδες των δέντρων που ξέρω τόσο καλά. Θα νιώσω τα φύλλα τους και θα τους πω πως τα καταφέραμε, μείναμε ζωντανοί».
Πηγή: New York Times
«Κάθε σκιά διηγείται την ιστορία ενός σώματος: Ενός σώματος που ξεκουραζόταν, ενός σώματος που χόρευε, που πότιζε τα λουλούδια του, ενός σώματος που πονούσε, που αγκάλιαζε ένα άλλο, μιας αίθουσας σωμάτων, μιας αγοράς από σώματα που έκαναν τα ψώνια τους, λαχανικά και λάδι και χαρτί τουαλέτας και παπούτσια, ενός δρόμου γεμάτου σώματα που γύριζαν σπίτι τους, μιας γειτονιάς από σώματα που ζούσαν τόσο κοντά ώστε να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον πολύ καλά» περιγράφει και συμπεραίνει: «Μια πόλη γεμάτη σώματα. Γεμάτη πτώματα».
Η 96χρονη γιαγιά της σχεδίαζε να επιστρέψει στη Χιροσίμα αυτό το φθινόπωρο, όμως η κλονισμένη υγεία της μάλλον δε θα της το επιτρέψει. Παρόλα αυτά, η Ματσούντα είναι αποφασισμένη να ταξιδέψει μόνη της, ακόμη κι αν δε συνοδεύσει τη γιαγιά της.
«Θα επισκεφτώ το μέρος όπου κάποτε ζούσε η οικογένειά μας και θα πάω να δω τα χιμπακουτζουμόκου, τις μανάδες και τις γιαγιάδες των δέντρων που ξέρω τόσο καλά. Θα νιώσω τα φύλλα τους και θα τους πω πως τα καταφέραμε, μείναμε ζωντανοί».
Πηγή: New York Times
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου