Η διάδοση του διαδικτύου

«Το 1963, ο Τζόζεφ Λίκλαϊντερ, ο οποίος εργαζόταν στην Υπηρεσία Προχωρημένων Ερευνητικών Προγραμμάτων του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ [Defence Advanced Research Projects Agency] (DARPA), πρότεινε στους συναδέλφους του τη σύσταση, αυτού που αποκαλούσε, Διαγαλαξιακό Δίκτυο. Σκοπός του ήταν η δημιουργία ενός δικτύου συνδεδεμένων υπολογιστών που θα επέτρεπε στους χρήστες την αποτελεσματική τους επικοινωνία. Ο Λίκλαϊντερ εγκατέλειψε την DARPA πριν την περαιτέρω ανάπτυξη των ιδεών του, ωστόσο, οι πρώην συνάδελφοί του στην Υπηρεσία συνέχισαν να την προωθούν. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του ARPANET το 1969, το οποίο συνέδεσε ένα πλήθος πανεπιστημιακών τμημάτων και ιδιωτικών εταιρειών […]. Το APRANET, αρχικώς, αποτελούνταν από τέσσερις διεπαφές επεξεργασίας μηνυμάτων [interface message processors] (IMPs) που είχαν ως βάση το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, το Πανεπιστήμιο του Στάντφορντ, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Μπάρμπαρα και, τέλος, το Πανεπιστήμιο της Γιούτα. […]

Το 1989, ο Τιμ Μπέρνερς-Λι, ένας μηχανικός των υπολογιστών που εργαζόταν στο CERN, πρότεινε στους διευθυντές του την ίδρυση του λεγόμενου «Παγκόσμιου Ιστού» [World Wide Web] σαν ένας τρόπος διαχείρισης της πληροφορίας αναπαράγοντας την καθημερινή ανθρώπινη αλληλεπίδραση μέσω ενός δικτύου συνδεδεμένων υπολογιστών. Αυτό που τον απασχολούσε ιδιαίτερα ήταν ο τρόπος με τον οποίο κρίσιμες πληροφορίες χάνονταν όταν μέλη του προσωπικού αποχωρούσαν από τον οργανισμό. "Το πρόβλημα της απώλειας πληροφορίας στο CERN μπορεί να είναι ζωτικής σημασίας", υποστήριξε, "αλλά σε αυτή την περίπτωση (όπως και σε άλλες), το CERN αποτελεί μια μικρογραφία του υπόλοιπου κόσμου σε απόσταση μερικών χρόνων". Αυτό που θα προσέφερε ο Παγκόσμιος Ιστός ήταν "ένα μέρος για κάθε πληροφορία ή αναφορά την οποία θεωρούσε κανείς σημαντική καθώς και έναν τρόπο μετέπειτα εύρεσής τους". Ο πρώτος ιστότοπος έκανε την εμφάνισή του στο CERN τον Αύγουστο του 1991. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, ο Παγκόσμιος Ιστός βρισκόταν στην πορεία να γίνει ένα παγκόσμιο δίκτυο. Δεν συνέδεσε μόνο εργαστήρια, πανεπιστήμια, κυβερνητικούς οργανισμούς και εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά και έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων. Στα τέλη του 20ού αιώνα, οι προσωπικοί υπολογιστές, οι οποίοι γίνονταν ολοένα και περισσότερο κομμάτι της επίπλωσης των σπιτιών της μεσαίας τάξης του βιομηχανικού κόσμου, μπορούσαν πλέον να χρησιμοποιούνται ως κόμβοι αυτού του παγκόσμιου δικτύου πληροφοριών.»

Πηγή:

Peter J. Bowler & Iwan Rhys Morus, «Ιστορία της Νεότερης Επιστήμης»

Κεφάλαιο: Η επανάσταση στους υπολογισμούς

Υποκεφάλαιο: Η διάδοση του διαδικτύου (σελ. 290–291)

Πηγή : Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης