Φιλοδοξίες (προσδοκίες) γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Φιλοδοξίες (προσδοκίες) γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Αχ αυτά τα απογευματινά μαθήματα και τα ιδιαίτερα έχουν φάει πολλά απογεύματα των παιδιών στις καλύτερες ηλικίες. Τα παιδιά έχασαν το κέφι και το χαμόγελό τους. Είναι κουρασμένα παιδιά στα 12!!
Η νέα μόδα είναι τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια στο Δημοτικό! για τις εξετάσεις στα Πρότυπα Σχολεία και για τις υποτροφίες μεγάλων ιδιωτικών σχολείων. Δεν μας φτάνουν τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών σε πολύ μικρές ηλικίες (μιλάμε για δύο ξένες γλώσσες τουλάχιστον, ρομποτική, STEM κτλ), τώρα έχουμε και φροντιστήρια για διάφορες εξετάσεις/διαγωνισμούς στα Πρότυπα και προετοιμασία για τις υποτροφίες των μεγάλων ιδιωτικών σχολείων…
Δυστυχώς σε αυτή την τρέλα μπαίνουν οι περισσότεροι γονείς, είναι μάλλον η νέα μόδα, όπως τα φροντιστήρια στο Λύκειο που ουδείς διανοείται να μην στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο (εκτός φυσικά αν δεν έχει τα λεφτά).
Αναρωτιέμαι, ρώτησε ποτέ κανένας τα παιδιά αν θέλουν να μπουν σε αυτή την μακρά επίπονη ανταγωνιστική διαδικασία τόσο νωρίς;
Πώς θα διαχειριστούν την πιθανή αποτυχία;
Ρώτησε ποτέ κανένας τους εκπαιδευτικούς των μαθητών αν πιστεύουν – με ειλικρίνεια – ότι αξίζει να μπει το παιδί σε αυτή την μεγάλη δοκιμασία με κίνδυνο να εισπράξει μια αποτυχία σε πολύ τρυφερή ηλικία;
Για μένα είναι διαφορετικό ένα παιδί να είναι πραγματικό ταλέντο π.χ. στα μαθηματικά, στη φυσική, και να δοκιμαστεί χωρίς προετοιμασία για μία υποτροφία ή για έναν διαγωνισμό και είναι άλλο να μπαίνει σε αυτή την κούρσα χωρίς να μπορεί στην πραγματικότητα να αποδώσει και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, έχοντας και μαθησιακές δυσκολίες.
Να πω με θλίψη μου, ότι σε αυτή την τρέλα πρωτοστατούν εκπαιδευτικοί για τα παιδιά τους…
Όλοι θέλουν έναν μικρό “Αινστάιν” σπίτι τους- για ποιον άραγε;- , ο “Αινστάιν” το θέλει όμως και είναι χαρούμενος με αυτή την τρέλα της προετοιμασίας;
Λυπηθείτε συνάδελφοι και φίλοι τα παιδιά. Είναι παιδιά και δεν δίνουν Πανελλήνιες (άλλη Ελληνική στρέβλωση και αυτή…)
Αφήστε τα παιδιά να διαλέξουν τον δρόμο τους, να ψάξουν τι τους κάνει κέφι, να αποκτήσουν μεράκι σε κάτι, να παίξουν ελεύθερα, να χαρούν με τους φίλους τους, ΝΑ ΒΑΡΕΘΟΥΝ, και αν ζητήσουν να μάθουν ένα αντικείμενο ή ένα χόμπι ή μια γλώσσα, πέρα από τα διδασκόμενα στο σχολείο τότε ναι ας το μάθουν και ας τρέξουν. Να το ζητήσουν όμως τα ίδια τα παιδιά όχι να τους “φορεθεί” γιατί είναι μόδα η Αστροφυσική, η ρομποτική, τα Πρότυπα και οι υποτροφίες ή γιατί θα είναι “χρήσιμη” γνώση για το μέλλον τους και για το βιογραφικό τους!!
Φιλοδοξίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Ποιος νοιάζεται για τα όνειρα των ίδιων των παιδιών;