Η πράσινη αναλαμπή της Αφροδίτης
Μια πράσινη λάμψη, μαζί με το τρεμοπαίξιμο κι άλλων χρωμάτων, εντοπίστηκε να προέρχεται από την Αφροδίτη στον νυχτερινό ουρανό πάνω από τη Στοκχόλμη στις 8 Ιανουαρίου.
«Και, καθώς καθόμουν εκεί να σκέφτομαι τον παλιό άγνωστο κόσμο, αναλογίστηκα το θάμπος του Γκάτσμπυ όταν για πρώτη φορά εντόπισε το πράσινο φως στο τέρμα της αποβάθρας της Νταίζης. Είχε κάνει πολύ δρόμο ως αυτόν τον γαλάζιο κήπο, και τ’ όνειρό του θα πρέπει να του φαινόταν τόσο κοντινό, ώστε ήταν αδύνατον να μην το πιάσει. Δεν ήξερε ότι ήταν κιόλας πίσω του, κάπου πίσω από κείνη την απέραντη σκοτεινιά πέρα απ΄ την πόλη, όπου ξετυλίγονταν κάτω απ’ τη νύχτα τα σκοτεινά λιβάδια της ηπείρου. Ο Γκατσμπυ πίστευε στο πράσινο φως, στο οργιαστικό μέλλον που χρόνο με τον χρόνο χάνεται από μπροστά μας. Μα ξέφυγε τότε, αλλά δεν έχει σημασία – αύριο θα τρέξουμε γρηγορότερα, θ’ απλώσουμε πιο πέρα τα χέρια μας … Και μια ωραία μέρα … Έτσι χτυπιόμαστε πάντα, βάρκες κόντρα στο ρεύμα, που αδιάκοπα μας ρίχνει πίσω στο παρελθόν» (*)
Το σπάνιο φαινόμενο είναι σχεδόν πανομοιότυπο με την θρυλική πράσινη ακτίνα (ή πράσινη αναλαμπή) που εμφανίζεται περιστασιακά γύρω από τον ήλιο κατά την ανατολή και τη δύση του. Προφανώς το πράσινο φως δεν «εκπορεύεται» από την Αφροδίτη, αλλά είναι ένα φαινόμενο που προκαλείται στην γήινη ατμόσφαιρα εξαιτίας της διάθλασης και του διασκεδασμού του φωτός της Αφροδίτης [διαβάστε σχετικά: Η πράσινη ακτίνα του Ιουλίου Βερν και του Ερίκ Ρομέρ].
Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Peter Rosén ενώ παρακολουθούσε την Αφροδίτη πάνω από την Στοκχόλμη τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Ιανουαρίου. Η φωτεινή λάμψη διήρκεσε για περίπου ένα δευτερόλεπτο.
Το σπάνιο φαινόμενο είναι σχεδόν πανομοιότυπο με την θρυλική πράσινη ακτίνα (ή πράσινη αναλαμπή) που εμφανίζεται περιστασιακά γύρω από τον ήλιο κατά την ανατολή και τη δύση του. Προφανώς το πράσινο φως δεν «εκπορεύεται» από την Αφροδίτη, αλλά είναι ένα φαινόμενο που προκαλείται στην γήινη ατμόσφαιρα εξαιτίας της διάθλασης και του διασκεδασμού του φωτός της Αφροδίτης [διαβάστε σχετικά: Η πράσινη ακτίνα του Ιουλίου Βερν και του Ερίκ Ρομέρ].
Η φωτογραφία λήφθηκε από τον Peter Rosén ενώ παρακολουθούσε την Αφροδίτη πάνω από την Στοκχόλμη τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Ιανουαρίου. Η φωτεινή λάμψη διήρκεσε για περίπου ένα δευτερόλεπτο.
Η Αφροδίτη (σε κύκλο) στον νυχτερινό ουρανό της Στοκχόλμης όταν προκλήθηκε η πράσινη αναλαμπή της
Παρόμοιες πράσινες αναλαμπές έχουν εντοπιστεί κατά την παρατήρηση της Αφροδίτης κι άλλες φορές στο παρελθόν, όπως επίσης και σε παρατηρήσεις του Ερμή και της Σελήνης.
πηγή: https://www.space.com/photographer-green-flash-from-venus
(*) Φράνσις Σκοτ Φιτζέραρλντ, «Ο υπέροχος Γκάτσμπυ», εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Φώντας Κονδύλης
«And as I sat there brooding on the old, unknown world, I thought of Gatsby’s wonder when he first picked out the green light at the end of Daisy’s dock. He had come a long way to this blue lawn and his dream must have seemed so close that he could hardly fail to grasp it. He did not know that it was already behind him, somewhere back in that vast obscurity beyond the city, where the dark fields of the republic rolled on under the night. Gatsby believed in the green light, the orgastic future that year by year recedes before us. It eluded us then, but that’s no matter—tomorrow we will run faster, stretch out our arms farther…. And one fine morning—— So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.»
Παρόμοιες πράσινες αναλαμπές έχουν εντοπιστεί κατά την παρατήρηση της Αφροδίτης κι άλλες φορές στο παρελθόν, όπως επίσης και σε παρατηρήσεις του Ερμή και της Σελήνης.
πηγή: https://www.space.com/photographer-green-flash-from-venus
(*) Φράνσις Σκοτ Φιτζέραρλντ, «Ο υπέροχος Γκάτσμπυ», εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Φώντας Κονδύλης
«And as I sat there brooding on the old, unknown world, I thought of Gatsby’s wonder when he first picked out the green light at the end of Daisy’s dock. He had come a long way to this blue lawn and his dream must have seemed so close that he could hardly fail to grasp it. He did not know that it was already behind him, somewhere back in that vast obscurity beyond the city, where the dark fields of the republic rolled on under the night. Gatsby believed in the green light, the orgastic future that year by year recedes before us. It eluded us then, but that’s no matter—tomorrow we will run faster, stretch out our arms farther…. And one fine morning—— So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου