Το μέλλον είναι σαν μυθιστόρημα

Αν δοκιμάσετε να ρωτήσετε κάποιους φυσικούς που εργάζονται στο CERN για το πώς αποτυπώθηκε ο οργανισμός στην ταινία «Αγγελοι και δαίμονες» (που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν), θα χαμογελάσουν με κατανόηση. Πολύ ψυχαγωγικό, αλλά καμία σχέση με την πραγματικότητα είναι πολύ πιθανόν να σχολιάσουν. Ειδικά το κομμάτι με τη φιάλη αντιύλης που κάποιοι κλέβουν από τα εργαστήρια του CERN, είναι αυτό που τους διασκεδάζει περισσότερο.

Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες δεκαετίες το CERN, που φέτος γιορτάζει με κάθε επισημότητα τα 70 χρόνια λειτουργίας του, έχει πυροδοτήσει την έμπνευση συγγραφέων και κινηματογραφιστών, όπως επίσης και των απανταχού συνωμοσιολόγων: από την ανακάλυψη του περίφημου μποζονίου του Χιγκς ή αλλιώς «σωματιδίου του Θεού» (δημοσιογραφικής προέλευσης έννοια και διόλου επιστημονική) έως τα εργαστήρια παρατήρησης αντιύλης και τις εξωφρενικές θεωρίες της πιθανής –αν και τυχαίας– δημιουργίας μιας… μαύρης τρύπας που θα ρουφήξει όλη τη Γη (!), το CERN ιντριγκάρει τον κόσμο με τα αινιγματικά του πειράματα, τους τεράστιους επιταχυντές του, τις συγκρούσεις σωματιδίων, τα μυστήρια της φυσικής και της κοσμολογίας που προσπαθεί να φωτίσει γενικότερα.

Eκθεση στη Σφαίρα επιστήμης και καινοτομίας, το κέντρο ενημέρωσης επισκεπτών του CERN. (Φωτογραφία: Alex Cretey-Systermans/The New York Times)Αραγε οι επιστήμονες, οι φυσικοί και οι σε άλλες ειδικότητες εργαζόμενοι συνήθως πολλά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Ελβετίας (και λίγο της Γαλλίας), έχουν οι ίδιοι κάποια σχέση με τις φαντασίες και τις μυθοπλασίες που ερωτοτροπούν με την επιστήμη (και συχνά τη διαστρεβλώνουν για δραματουργικούς –δηλαδή, καλούς– λόγους); Αλήθεια, ποιο μπορεί να είναι το αγαπημένο μυθιστόρημα ή η αγαπημένη ταινία επιστημονικής φαντασίας για έναν επιστήμονα του CERN;

Θέσαμε αυτό ακριβώς το ερώτημα σε δέκα επιστήμονες του CERN (οι τρεις εξ αυτών Ελληνες) και παρουσιάζουμε σήμερα τις απαντήσεις τους. Δεν βρήκαμε σ’ αυτές, ταινίες όπως το «2001. Η Οδύσσεια του Διαστήματος», την «Επαφή» και τις «Στενές επαφές τρίτου τύπου» ή μυθιστορήματα του Αρθουρ Κλαρκ και του Φίλιπ Ντικ, βρήκαμε όμως μερικές άλλες, απρόσμενες και πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις ανάγνωσης και προβολής. Κυρίως βρήκαμε ορισμένες ερεθιστικές σκέψεις πάνω στα έργα αυτά και τη σχέση τους με την επιστήμη.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον φυσικό του CERN Πάνο Χαρίτο (των εκδόσεων Ροπή) για την πολύτιμη βοήθειά του στο όλο εγχείρημα.
Η. Μ.
«Αφιξη»

Τζον Ελις, θεωρητικός φυσικός CERN, καθηγητής στο King’s College London

Στην «Αφιξη», του Ντενί Βιλνέβ, η Εϊμι Ανταμς υποδύεται μια γλωσσολόγο η οποία καλείται να επικοινωνήσει με ζευγάρι εξωγήινων.

Η αγαπημένη μου ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι η «Αφιξη» (Αrrival) του Ντενί Βιλνέβ, με την Εϊμι Ανταμς, βασισμένη σε ένα διήγημα του Τεντ Τσιανγκ. Θέτει δύο συναρπαστικά ερωτήματα που ιντριγκάρουν τη σκέψη: Πώς θα επικοινωνούσαμε με εξωγήινους, το νευρολογικό σύστημα των οποίων είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο των ανθρώπων; Και σε ποιο βαθμό επηρεάζεται η σκέψη μας από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί; Η Εϊμι Ανταμς υποδύεται μια γλωσσολόγο η οποία αναλαμβάνει την αποστολή αποκωδικοποίησης από ένα ζευγάρι εξωγήινων, αλλά συνειδητοποιεί ότι αντιλαμβάνονται τον χρόνο με έναν μη γραμμικό, κυκλικό τρόπο. Καθώς αποκωδικοποιεί τη γλώσσα τους, αρχίζει να κάνει προβολές στο μέλλον, σε μια τραβηγμένη εκδοχή της γλωσσολογικής υπόθεσης Σαπίρ-Γουόρφ (Sapir-Whorf, όπου η γλώσσα που μιλάει κάποιος επιδρά και στην αντίληψη περί του πραγματικού) και έτσι σώζει την ανθρωπότητα.
«Το μαύρο νέφος»

Τζιαν Τζούντιτσε, επικεφαλής του τμήματος Θεωρητικής Φυσικής στο CERN

Μου είναι δύσκολο να επιλέξω ένα βιβλίο ή μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπως είναι δύσκολο να επιλέξω και το αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι. Διαφορετικές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας χτυπούν σε διαφορετικές ευαίσθητες χορδές μέσα μου.

Αυτό που μου αρέσει σε μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας είναι η πρωτοτυπία με την οποία πλάθει πιθανές και απρόσμενες νέες πραγματικότητες. Από αυτή τη σκοπιά θα επιλέξω εδώ το μυθιστόρημα «Το μαύρο νέφος» (The Black Cloud, 1957) του Βρετανού αστροφυσικού Φρεντ Χόιλ (Fred Hoyle).

Το βιβλίο αφηγείται την επαφή με μια νοήμονα εξωγήινη μορφή ζωής, η οποία διαφέρει ριζικά από τα πράσινα ανθρωποειδή με κεραίες ή τα τρομερά τέρατα που αφθονούν σε τόσα βιβλία και ταινίες. Αντίθετα, η εξωγήινη διάνοια που συνέλαβε ο Χόιλ είναι ένα απέραντο νέφος αερίων που έρχεται από το βαθύ Διάστημα και τυλίγει τη Γη. Το σύννεφο αυτό μεταδίδει μηνύματα και προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους. Η πληροφορία δεν περνάει από το νέφος μέσω ενός κεντρικού οργάνου, όπως είναι ο εγκέφαλος, αλλά διαχέεται στα αέρια μόρια όλης της δομής πρόκειται για μια τελείως διαφορετική έννοια νοήμονος ζωής.

Μια καλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας πρέπει να είναι αφηγηματικά εφικτή και όχι απαραίτητα ρεαλιστική. Η σύλληψη μη οργανικής μορφής ζωής εντάσσεται εντός των ορίων της επιστήμης. Αλλά ο Χόιλ διευρύνει αυτά τα όρια, συλλαμβάνοντας μια απολύτως ανόργανη ύπαρξη. Η ιστορία μπορεί να μην είναι ρεαλιστική, αλλά σε κάνει να σκεφτείς εκ νέου τον ορισμό της ζωής και της νόησης, φέρνοντας στον νου εικόνες πολύ σχετικές με το σήμερα, στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.


Μια καλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας μπορεί να μην είναι ρεαλιστική, αλλά σε κάνει να σκεφτείς εκ νέου τον ορισμό της ζωής και της νόησης, φέρνοντας στον νου εικόνες πολύ σχετικές με το σήμερα, στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. -Τζιαν Τζούντιτσε
«Γυρίστε τον γαλαξία με ωτοστόπ»

Πάρης Σφήκας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ερευνητής στο CERN

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω διαβάσει πολλά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, έχω όμως παρακολουθήσει πολλές ταινίες του είδους. Ωστόσο, η αγαπημένη μου ιστορία περιλαμβάνεται σε ένα βιβλίο, στο «Γυρίστε τον γαλαξία με ωτοστόπ», του Ντάγκλας Ανταμς, κι αυτό για τους εξής λόγους:

Πρώτον, προσπαθεί να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα του πώς και γιατί η Γη υπάρχει. Αυτό είναι το πιο βασικό, αναπάντητο ερώτημα που θέτουν οι άνθρωποι από την αυγή του πολιτισμού (ίσως και παλαιότερα ακόμη;).

Δεύτερον, τελειώνει με μια από τις πιο διάσημες αλληγορίες που έχω εντοπίσει στη λογοτεχνία: η απάντηση είναι 42, σε μια ερώτηση που κανένας δεν γνωρίζει πραγματικά ή κανένας δεν έθεσε σωστά ποτέ. Πολλοί πιστεύουν ότι το κύριο μήνυμα είναι ότι αυτό που μετράει είναι η ερώτηση, όχι η απάντηση. Οπως και να ’χει, η κορύφωση του βιβλίου διακρίνεται από μια διασκεδαστική ειρωνεία μη κορύφωσης.

Τρίτον, σε αυτό το βιβλίο βρίσκουμε ένα από τα πρώτα παραδείγματα εξωγήινων που δεν είναι εξ ολοκλήρου κακοί: ένας από αυτούς σώζει τον κύριο χαρακτήρα του βιβλίου.

Τέταρτον, είναι στ’ αλήθεια αστείο το ότι για να υπολογιστεί το μεγαλύτερο μυστήριο στο σύμπαν, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας πλανήτης με ζωή, η Γη. Νομίζω αυτό περιγράφει τους ανθρώπους – όταν έχουν την πολυτέλεια να θέτουν τέτοια ζητήματα: δημιουργηθήκαμε και αναρωτιόμαστε γιατί δημιουργηθήκαμε.

Πέμπτον, στο βιβλίο περιλαμβάνονται κάμποσες σύντομες και αστείες ιστορίες (ο πρόεδρος με τα πολλά κεφάλια, η όμορφη σύντροφος), χαρακτηριστικά των πρώιμων βιβλίων και ταινιών επιστημονικής φαντασίας όμως εδώ είναι όλα πολύ καλά καμωμένα.

Πόσο επιστημονικό είναι το βιβλίο; Νομίζω καθόλου! Οταν βρεθούν, με το καλό, οι εξωγήινοι, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν δύο κεφάλια, δεν θα «μιλούν» κ.λπ., κ.λπ. Θα μπορούσαν ακόμη να έχουν υγρή μορφή! Και, για να αναφερθούμε και σε άλλες ταινίες, δεν πιστεύω ότι θα έχουν τεράστια δόντια και μακριές γλώσσες!


Οταν βρεθούν, με το καλό, οι εξωγήινοι, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχουν δύο κεφάλια, δεν θα «μιλούν» κ.λπ., κ.λπ. Θα μπορούσαν ακόμη να έχουν υγρή μορφή! Και, για να αναφερθούμε και σε άλλες ταινίες, δεν πιστεύω ότι θα έχουν τεράστια δόντια και μακριές γλώσσες! -Πάρης Σφήκας
«Interstellar»

Γκουίντο Τονέλι, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, μέλος της ομάδας CMS στο CERNΓια το «Interstellar» ο Κρίστοφερ Νόλαν προσέλαβε ως σύμβουλο τον Κιπ Θορν, έναν παγκοσμίου κύρους φυσικό, ο οποίος το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ για την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων.

Η αγαπημένη μου ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι μακράν το «Interstellar». Ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Εχει την τρομερή ικανότητα να λέει ωραίες ιστορίες και να τις καθιστά εξαιρετικά αληθοφανείς μέσα από την προσεκτική αποτύπωση πολλών και μικρών, αλλά ουσιαστικών, λεπτομερειών. Αυτό καθιστά την πλοκή ιδιαιτέρως ρεαλιστική, έτσι που να μην μπορείς παρά να βυθιστείς στην πραγματικότητα της ιστορίας που διηγείται.

Πέρα από ορισμένες εικασίες περί παράλληλων συμπάντων προς το τέλος της ταινίας, το επιστημονικό της περιεχόμενο είναι εξαιρετικά στέρεο. Η επίδραση των υψηλών βαρυτικών πεδίων πάνω στην τοπική ροή του χρόνου περιγράφεται αριστοτεχνικά. Για μένα αυτό ήταν σοκαριστικό την πρώτη φορά που είδα την ταινία. Αλλά το μυστήριο λύθηκε όταν είδα το όνομα του Κιπ Θορν στους τίτλους του τέλους. Για μια ακόμη φορά, για να είναι επιστημονικά συνεπής, ο Νόλαν προσέλαβε ως σύμβουλο έναν παγκοσμίου κύρους φυσικό και έναν από τους κορυφαίους ειδικούς πάνω στη γενική σχετικότητα. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2017, ο Θορν τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ για την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων.


Το επιστημονικό του «Interstellar» περιεχόμενο είναι εξαιρετικά στέρεο. Η επίδραση των υψηλών βαρυτικών πεδίων πάνω στην τοπική ροή του χρόνου περιγράφεται αριστοτεχνικά. Για μένα αυτό ήταν σοκαριστικό την πρώτη φορά που είδα την ταινία. Αλλά το μυστήριο λύθηκε όταν είδα το όνομα του Κιπ Θορν στους τίτλους του τέλους. -Γκουίντο Τονέλι
«When the Sparrow Falls»

Τζον Αποστολάκης, επιστήμονας υπολογιστών στο CERN

Το αγαπημένο μου μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας τα τελευταία πέντε (και περισσότερα) χρόνια είναι το «When the Sparrow Falls» του Νιλ Σάρπσον (Νeil Sharpson).

Περιγράφει ένα απίθανο μέλλον στο οποίο οι μηχανές τεχνητής νοημοσύνης έχουν αποκτήσει σώματα όπως των ανθρώπων και φαίνεται πως νιώθουν και πράττουν όπως οι άνθρωποι.

Σ’ αυτό το δυστοπικό μέλλον σχεδόν όλος ο κόσμος κυβερνάται από υπερευφυείς μηχανές ΑΙ, εκτός από μια χώρα, τη Δημοκρατία της Κασπίας, η οποία ζει υπό τον τρόμο άλλων χωρών και στο εσωτερικό της επικρατεί ακραία καταπίεση.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου ζουν σε αυτό το εχθρικό μέλλον και δρουν σε καθεστώς φόβου. Ουσιαστικά, το μυθοπλαστικό σύμπαν του βιβλίου μεταφέρει την εκρηκτική εξέλιξη που είχε η ΑΙ την τελευταία δεκαετία με τόσο απρόσμενο τρόπο, όπως το μυθιστόρημα «A fire upon the Deep» (1992) του Βέρνον Βίντζι εξερεύνησε την επίδραση που θα είχε κάτι σαν το Διαδίκτυο σε έναν φανταστικό διαγαλαξιακό κόσμο.

Παρά τη σκοτεινή του θεματική και τις ακραίες προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν οι κύριοι χαρακτήρες, το βιβλίο με εξέπληξε και όταν το τελείωσα αισθανόμουν αναζωογονημένος και γεμάτος ελπίδα για το μέλλον.

Μολονότι η υπάρχουσα τεχνολογία δεν δείχνει πως στο κοντινό μέλλον θα φτάσει σε τέτοια επίπεδα, η πιθανότητα η ΑΙ να επιδρά στις ανθρώπινες αποφάσεις με ένα σωρό τρόπους είναι ένας πραγματικός και σύγχρονος προβληματισμός – και αυτό το μυθιστόρημα τον αποτυπώνει με τέτοιον τρόπο ώστε να διερευνά τον αντίκτυπο που θα έχει πάνω μας θέτοντας ηθικά ζητήματα ως συνέπειες αυτής της κατάστασης.
«The Chrysalids»

Τζέιμς Γκίλις, πρώην επικεφαλής Επικοινωνίας στο CERN

Από πού ν’ αρχίσω; Από τον παλαιό «Δρα Χου»; Από το «Σταρ Τρεκ»; Από τον αρχικό «Πόλεμο των άστρων» που μας ξέρανε όταν προβλήθηκε το 1977; Θα μπορούσαν να είναι οι μυθοπλασίες της Μάργκαρετ Ατγουντ σχετικά με το πού μπορεί να μας πάει σήμερα η επιστήμη; Το «Three Body Problem» –το βιβλίο, όχι η σειρά– είναι έξοχο ως προς την επιστημονική του ακρίβεια και το «The Peripheral» είναι μια εκπληκτική προειδοποίηση ως προς το πού μπορεί να οδεύουμε. Εν τέλει θα επιλέξω το «The Chrysalids» του Τζον Ουίντχαμ (John Wyndham). Είναι πιο γνωστός για το άλλο του μυθιστόρημα, «The Day of the Triffids». Η γραφή του Ουίντχαμ έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση: τι κάνουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν υπαρξιακό κίνδυνο. Αυτό είναι το «The Day of the Triffids» στο βάθος, με τα φυτά απ’ το Διάστημα που τρώνε ανθρώπους – αυτά είναι ο κίνδυνος για την ύπαρξή μας. Το βιβλίο μεταφέρθηκε πολλές φορές στο σινεμά. Πολλές από αυτές τις ταινίες είναι άθλιες. Για μένα αυτό είναι το καλύτερό του έργο αλλά διαβάστε τα βιβλία, μη δείτε τις ταινίες!
«Βουνά της τρέλας»

Αναστασία Τεζάρη, PhD, φυσικός, Science Educator, CERN Science Gateway

Επιλέγω τα «Βουνά της τρέλας» που ο Χάουαρντ Φίλιπ Λάβκραφτ έγραψε το 1936. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, μια ερευνητική αποστολή στην Ανταρκτική ανακαλύπτει μια κρυμμένη αρχαία πόλη κάτω από τα παγωμένα βουνά. Καθώς η ομάδα εξερευνά τα ερείπια, ανακαλύπτει τα απομεινάρια των «Παλαιών», ενός αρχαίου εξωγήινου πολιτισμού που κάποτε κυριαρχούσε στη Γη. Ωστόσο, η έρευνα παίρνει μια τρομακτική τροπή όταν συνειδητοποιούν ότι η πόλη κρύβει σκοτεινά μυστικά και ότι οι «Παλαιοί» ίσως να είναι ακόμη ζωντανοί.

Αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, καθώς ο Λάβκραφτ χρησιμοποιεί με περίτεχνο τρόπο στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, πλέκοντας τον μύθο του Κθούλου που αναπτύσσει και σε άλλα του έργα. Η σταδιακή αποκάλυψη της πόλης και των μυστικών της με έκανε να νιώθω σαν μέλος της ερευνητικής αποστολής. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι οι αναλυτικές αληθοφανείς περιγραφές του, οι οποίες δημιουργούν μια συντριπτική αίσθηση απομόνωσης και κοσμικού τρόμου.

Ενσωματώνοντας επιστημονικές λεπτομέρειες και στοιχεία από την Ιστορία, τη Βιολογία, τη Γεωλογία και την Παλαιοντολογία, ο Λάβκραφτ καταφέρνει να δώσει στην ιστορία μια έντονη αίσθηση ρεαλισμού. Φυσικά, τα στοιχεία αυτά δεν ευθυγραμμίζονται πάντα με τη σύγχρονη επιστημονική αντίληψη. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να αναφερθεί πως την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο η ήπειρος της Ανταρκτικής παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη, τροφοδοτώντας έτσι τη φαντασία του συγγραφέα.
«Τριλογία του Θεμελίου»

Γιοχάνες Γκούτλεμπερ, επικεφαλής Μελετών Βιωσιμότητας για τον Future Circular Collider του CERN

Το αγαπημένο μου βιβλίο επιστημονικής φαντασίας είναι η «Τριλογία του Θεμελίου» (The Foundation Trilogy) του Ισαάκ Ασίμοφ. Περιγράφει μια επιστήμη η οποία προβλέπει τη συμπεριφορά ολόκληρου του πολιτισμού μας για δεκάδες χιλιάδες χρόνια στο μέλλον. Με εντυπωσιακό τρόπο, το βιβλίο επιδεικνύει τη σημασία του συνδυασμού φυσικών – θετικών και κοινωνικών επιστημών. Χρειάζονται όλες για να επιβιώσει ο πολιτισμός.

Το βιβλίο γράφτηκε τη δεκαετία του ’50. Με εντυπωσιάζει πως η εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών συμβαίνει ανεξάρτητα από την κάθε εποχή. Ομως, το βασικό σχέδιο της κρίσης και της αντιμετώπισής της παραμένει τα ίδιο.

Το βιβλίο είναι ελπιδοφόρο ως προς το ότι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις, αλλά θα πρέπει να εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες και τις προβλέψεις τους παρά να ακολουθούμε τις διαθέσεις των ανθρώπων και τις απόψεις των πολιτικών.

Εχει ενδιαφέρον ότι ο νομπελίστας Οικονομικών Πολ Κρούγκμαν επηρεάστηκε τόσο βαθιά από τη νέα επιστήμη που περιγράφεται στο βιβλίο, που αφιέρωσε την έρευνά του στην κατανόηση της διεθνούς οικονομίας και στη θεωρία του εμπορίου. Ισχυρίζεται ότι αυτό που αναπτύχθηκε είναι ό,τι πιο κοντινό στην «ψυχοϊστορία», στην επινοημένη επιστήμη που απαντάει στη σειρά αυτή των βιβλίων του Ασίμοφ.

Τα βιβλία αυτά επηρέασαν κι εμένα στα δεκατέσσερά μου να ακολουθήσω κατεύθυνση στην επιστήμη των υπολογιστών και να κινηθώ στον τομέα της φυσικής.

Σε εκείνη την αρχική φάση δεν καταλάβαινα πλήρως τη σημασία των κοινωνικών επιστημών και ήμουν επικεντρωμένος στις θετικές επιστήμες.

Τώρα καταλαβαίνω ότι χρειάζονται και τα δύο, σε στενή συνεργασία, για να έχει η ανθρωπότητα ευημερία διαρκείας.

Εύχομαι καλή ανάγνωση!

ΥΓ. Δεν συνιστώ την τηλεοπτική διασκευή στην Apple TV+. Συνδέεται χαλαρά με το βιβλίο, το οποίο είναι μοναδικό.
«Star Trek: The Original Series»

Κατρίν Μπέρνιους, συντονίστρια λειτουργίας του πειράματος ATLAS στο CERN

Το «USS Enterprise» και οι περιπέτειες των «κάπτεν Κερκ» και «μίστερ Σποκ» συντρόφευσαν τα διαγαλαξιακά όνειρα πολλών πιστών της επιστημονικής φαντασίας, συμπεριλαμβανομένης της Κατρίν Μπέρνιους, συντονίστριας λειτουργίας του πειράματος ATLAS στο CERN, πλέον.

Ξεχωρίζω το «Star Trek: The Original Series» (ήταν ακόμη η εποχή που καταγράφαμε σειρές σε κασέτες VHS και καταστρεφόμασταν όταν η εγγραφή αποτύγχανε). Η ιδέα ενός διαστημόπλοιου που εξερευνά το Διάστημα σε ένα συνεχές ταξίδι, η δυνατότητα να «τηλεμεταφέρεσαι» σε διαφορετικές τοποθεσίες και η ζωή σε άλλους πλανήτες ήταν συναρπαστική για μένα. Επιστημονικά εκείνη την εποχή ίσως να ήταν λίγο υπερβολικό, αλλά με τις πρόσφατες αποστολές στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό κάνουμε μικρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Το να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι που θα διαρκέσει πολλά χρόνια, τόσο μακριά από τη Γη, απαιτεί ακόμη αρκετή δουλειά. Και να μην αναφέρω τις άλλες «τεχνολογίες» που χρησιμοποιούνται στη σειρά. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένας όμορφος τρόπος να ονειρεύεσαι και, με κάποιον τρόπο, να θέτεις στόχους!


Η ιδέα ενός διαστημόπλοιου, όπως το Enterprise που εξερευνά το Διάστημα σε ένα συνεχές ταξίδι, εκείνη την εποχή ίσως να ήταν λίγο υπερβολική, αλλά με τις πρόσφατες αποστολές στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό κάνουμε μικρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. -Κατρίν Μπέρνιους

Πηγή:https://www.kathimerini.gr/culture/563336020/to-mellon-einai-san-mythistorima/