Κιπ Θορν : Τα βαρυτικά κύματα σε… μαύρη τρύπα
Αθανάσιος Κατσικίδης Καθημερινή
«Μία ώρα εδώ… ισοδυναμεί με επτά χρόνια στη Γη». Αυτή η ατάκα, η οποία έγινε συνώνυμη με την ταινία «Interstellar» και αποτυπώνει το ταξίδι στον χωροχρόνο και τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν, έμελλε να εισαγάγει τους θεατές σε έννοιες όπως μαύρη τρύπα, πέμπτη διάσταση και σκουληκότρυπα. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της εμβληματικής ταινίας του Κρίστοφερ Νόλαν και την επιστροφή της στις αίθουσες, η «Κ» συνομίλησε με τον επιστημονικό διευθυντή της ταινίας και ομότιμο καθηγητή Θεωρητικής Φυσικής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech), Κιπ Θορν.
Με τη χαρακτηριστική δίχρωμη γενειάδα και την απλοποίηση των όρων της φυσικής επιστήμης, ο βραβευμένος με Νομπέλ Φυσικής (για τον εντοπισμό των βαρυτικών κυμάτων, το 2017) Κιπ Θορν εξηγεί βασικές έννοιες και προβληματισμούς που έμειναν αναπάντητα στην ταινία, όπως η πέμπτη διάσταση, και αποκαλύπτει τι συζήτησε με τον Κρίστοφερ Νόλαν μετά την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων, τα οποία είχαν μείνει έξω από το τελικό σενάριο.
Με τη χαρακτηριστική δίχρωμη γενειάδα και την απλοποίηση των όρων της φυσικής επιστήμης, ο βραβευμένος με Νομπέλ Φυσικής (για τον εντοπισμό των βαρυτικών κυμάτων, το 2017) Κιπ Θορν εξηγεί βασικές έννοιες και προβληματισμούς που έμειναν αναπάντητα στην ταινία, όπως η πέμπτη διάσταση, και αποκαλύπτει τι συζήτησε με τον Κρίστοφερ Νόλαν μετά την ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων, τα οποία είχαν μείνει έξω από το τελικό σενάριο.
Ο Κιπ Θορν αποκαλύπτει ότι ο Κρίστοφερ Νόλαν μετάνιωσε που αφαίρεσαν από το «Interstellar» ό,τι αφορούσε τα βαρυτικά κύματα. [A.P. Photo/Jae C. Hong]
– Καθηγητά Θορν, κοιτάζοντας πίσω, ποια πιστεύετε ότι ήταν η πιο σημαντική επιστημονική ιδέα που παρουσιάστηκε στο κοινό μέσω του «Interstellar»;
– Υπήρξαν πολλές ιδέες που παρουσιάστηκαν στο κοινό, αλλά αυτή που ήταν ίσως η πιο δυνατή και άφησε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι ο χρόνος ρέει διαφορετικά σε διαφορετικές τοποθεσίες του σύμπαντος. Το γεγονός ότι ο Κούπερ (στην ταινία τον υποδύεται ο Μάθιου Μακόναχι) μπορούσε να κατέβει στον πλανήτη Μίλερ κοντά στη μαύρη τρύπα, να μείνει εκεί για λίγες ώρες και να επιστρέψει, και να έχουν περάσει τόσο πολλά έτη στη Γη και στο μητρικό σκάφος, ήταν εντυπωσιακό. Επίσης, το γεγονός ότι η κόρη του, όταν ο Κούπερ ήταν κοντά στη μαύρη τρύπα, γέρασε την πρώτη φορά, από περίπου δέκα ετών, που ήταν, σε περίπου 28 ετών, και τη δεύτερη φορά που ο Κούπερ ήταν κοντά στη μαύρη τρύπα, η κόρη του έγινε μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα στα 90 της, ήταν οπτικά τόσο συναρπαστικό για πολύ κόσμο, που πραγματικά πήραν μια αίσθηση της σχετικότητας του χρόνου.
– Κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού, πόσο δύσκολος ήταν ο συνδυασμός της θεωρητικής φυσικής με το χολιγουντιανό κινηματογραφικό πλαίσιο;
– Η εταιρεία οπτικών εφέ που δημιούργησε τα εφέ και κέρδισε το Οσκαρ, όταν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις συνήθεις μεθόδους για να φτιάξει εικόνες εκχέοντας ακτίνες φωτός από μία πηγή φωτός γύρω από μια σχεδιασμένη μαύρη τρύπα σε μια κάμερα Imax, δεν κατόρθωσε να το πετύχει. Οι εικόνες ήταν πολύ σπασμωδικές και είχαν οδοντωτές άκρες. Eτσι έπρεπε να επινοήσω έναν εντελώς νέο τρόπο για να φτιάχνω εικόνες. Το πρόβλημα ήταν ότι όταν δύο ακτίνες φωτός περνούν από μια μαύρη τρύπα, οι παλιρροϊκές δυνάμεις σπρώχνουν τις ακτίνες φωτός χώρια. Και έτσι έχουμε ένα μεγάλο κενό μεταξύ των ακτίνων φωτός.
Eπειτα, ο Oλιβερ Τζέιμς (υπεύθυνος οπτικών εφέ) είχε την ιδέα και του έδειξα πώς να την εφαρμόσει, πώς θα διαδίδονταν οι ακτίνες φωτός που επικαλύπτονταν. Ετσι αναπτύξαμε μια τεχνική και τα μαθηματικά για τη χρήση δύο ακτίνων, την εφαρμόσαμε και γράψαμε μια τεχνική εργασία που δημοσιεύτηκε στη βιβλιογραφία της Φυσικής και είχε αντίκτυπο τόσο στους φυσικούς όσο και στους κινηματογραφιστές. Οπότε δεν είναι αυτή η απάντηση που περιμένατε, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα τεχνικά πολύ δύσκολο πρόβλημα, που λύσαμε με έναν τρόπο που έχει διαρκή αντίκτυπο.
– Υπάρχει κάποια επιστημονική έννοια που θα θέλατε να είχατε συμπεριλάβει ή να είχατε διερευνήσει περισσότερο στην ταινία;
– Λοιπόν, ναι. Στην αρχική ταινία είχαμε συμπεριλάβει τα βαρυτικά κύματα και τα τρία πρώτα προσχέδια του σεναρίου γράφτηκαν από τον αδελφό του Κρίστοφερ Νόλαν, τον Τζόναθαν. Hταν μια πρώιμη περίοδος όπου ο σκηνοθέτης της ταινίας ήταν στην πραγματικότητα ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν είχε σχέση με την ταινία στην αρχή και έτσι ο Τζόναθαν κι εγώ είχαμε δημιουργήσει έναν πρόλογο, ένα άνοιγμα της ταινίας όπου θα βλέπαμε το στόμιο της σκουληκότρυπας που βρίσκεται κοντά στον Κρόνο, όπου λόγω των βαρυτικών κυμάτων ένα αστέρι νετρονίων θα εισερχόταν και θα συγκρουόταν με μια μαύρη τρύπα. Επομένως, τα βαρυτικά κύματα θα ταξίδευαν μέσω της σκουληκότρυπας και θα έφταναν στη Γη.
Η κατανόησή μας για τις μαύρες τρύπες και τα βαρυτικά κύματα έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα δέκα χρόνια που πέρασαν από την προβολή της ταινίας.
Oταν ήρθε ο Κρίστοφερ Νόλαν στην ταινία, αποφάσισε ότι χρειαζόταν περισσότερος χώρος για το «ξεδίπλωμα» της επιστήμης ώστε να κατανοηθεί και έτσι είπε ότι θα αφαιρέσουμε όλα τα βαρυτικά κύματα από την ταινία. Και ένα χρόνο αφότου βγήκε η ταινία, ανακοινώσαμε με το πρόγραμμα «LIGO», στο οποίο συμμετείχα, ότι είχαμε ανακαλύψει βαρυτικά κύματα. Ο Κρίστοφερ Νόλαν μου τηλεφώνησε την επόμενη ημέρα και μου είπε, «σε παρακαλώ, έλα στο σπίτι μου, θέλω να μιλήσουμε». Μιλήσαμε για περίπου μιάμιση ώρα, για όλα τα πράγματα που θα μπορούσε να είχε κάνει με τα βαρυτικά κύματα αν τα είχε κρατήσει στην ταινία, αλλά τελικά είπε, «φυσικά δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν». Και έτσι προχώρησε. Αλλά ναι, νομίζω ότι και αυτός και εγώ μετανιώσαμε που τα βαρυτικά κύματα δεν ήταν στην ταινία.
– Δέκα χρόνια από το «Interstellar», πόσο έχει προχωρήσει η έρευνα στον τομέα των μαύρων τρυπών και των βαρυτικών κυμάτων;
– Υπήρξαν τεράστιες εξελίξεις και εντυπωσιακή πρόοδος. Iσως η πιο σημαντική ήταν η απεικόνιση μιας μαύρης τρύπας από το ραδιοτηλεσκόπιο Event Horizon, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν μια συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων, που βρίσκονταν σε όλο τον κόσμο και είδαν ταυτόχρονα τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία Μ87. Είναι πολύ συναρπαστικό να έχουμε πραγματικές εικόνες και σύντομα ταινίες από πράγματα που περιφέρονται γύρω από μια μαύρη τρύπα, όπου θα βλέπετε πραγματικά τη σκιά της. Και έτσι ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ αυτών των εικόνων που δημιουργήσαμε και της μαύρης τρύπας που ανακαλύφθηκε.
Στο πεδίο των βαρυτικών κυμάτων βλέπουμε αρκετές συγκρούσεις μαύρων τρυπών κάθε εβδομάδα, κάτι που είναι φανταστικό. Και στη συνέχεια, οι προσομοιώσεις των συγκρούσεων των μαύρων τρυπών στον υπολογιστή μας μας δείχνουν πώς συμπεριφέρεται ο στρεβλωμένος χωροχρόνος σε μια σύγκρουση μαύρων τρυπών, η οποία είναι κάτι σαν καταιγίδα στο σχήμα του χώρου και ο ρυθμός ροής του χρόνου είναι εξίσου παρόμοιος με μια μεγάλη καταιγίδα που διασχίζει τον ωκεανό. Και έτσι η κατανόησή μας για τις μαύρες τρύπες και τα βαρυτικά κύματα έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα δέκα χρόνια που πέρασαν από το «Interstellar».
– Καθηγητά Θορν, κοιτάζοντας πίσω, ποια πιστεύετε ότι ήταν η πιο σημαντική επιστημονική ιδέα που παρουσιάστηκε στο κοινό μέσω του «Interstellar»;
– Υπήρξαν πολλές ιδέες που παρουσιάστηκαν στο κοινό, αλλά αυτή που ήταν ίσως η πιο δυνατή και άφησε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι ο χρόνος ρέει διαφορετικά σε διαφορετικές τοποθεσίες του σύμπαντος. Το γεγονός ότι ο Κούπερ (στην ταινία τον υποδύεται ο Μάθιου Μακόναχι) μπορούσε να κατέβει στον πλανήτη Μίλερ κοντά στη μαύρη τρύπα, να μείνει εκεί για λίγες ώρες και να επιστρέψει, και να έχουν περάσει τόσο πολλά έτη στη Γη και στο μητρικό σκάφος, ήταν εντυπωσιακό. Επίσης, το γεγονός ότι η κόρη του, όταν ο Κούπερ ήταν κοντά στη μαύρη τρύπα, γέρασε την πρώτη φορά, από περίπου δέκα ετών, που ήταν, σε περίπου 28 ετών, και τη δεύτερη φορά που ο Κούπερ ήταν κοντά στη μαύρη τρύπα, η κόρη του έγινε μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα στα 90 της, ήταν οπτικά τόσο συναρπαστικό για πολύ κόσμο, που πραγματικά πήραν μια αίσθηση της σχετικότητας του χρόνου.
– Κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού, πόσο δύσκολος ήταν ο συνδυασμός της θεωρητικής φυσικής με το χολιγουντιανό κινηματογραφικό πλαίσιο;
– Η εταιρεία οπτικών εφέ που δημιούργησε τα εφέ και κέρδισε το Οσκαρ, όταν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις συνήθεις μεθόδους για να φτιάξει εικόνες εκχέοντας ακτίνες φωτός από μία πηγή φωτός γύρω από μια σχεδιασμένη μαύρη τρύπα σε μια κάμερα Imax, δεν κατόρθωσε να το πετύχει. Οι εικόνες ήταν πολύ σπασμωδικές και είχαν οδοντωτές άκρες. Eτσι έπρεπε να επινοήσω έναν εντελώς νέο τρόπο για να φτιάχνω εικόνες. Το πρόβλημα ήταν ότι όταν δύο ακτίνες φωτός περνούν από μια μαύρη τρύπα, οι παλιρροϊκές δυνάμεις σπρώχνουν τις ακτίνες φωτός χώρια. Και έτσι έχουμε ένα μεγάλο κενό μεταξύ των ακτίνων φωτός.
Eπειτα, ο Oλιβερ Τζέιμς (υπεύθυνος οπτικών εφέ) είχε την ιδέα και του έδειξα πώς να την εφαρμόσει, πώς θα διαδίδονταν οι ακτίνες φωτός που επικαλύπτονταν. Ετσι αναπτύξαμε μια τεχνική και τα μαθηματικά για τη χρήση δύο ακτίνων, την εφαρμόσαμε και γράψαμε μια τεχνική εργασία που δημοσιεύτηκε στη βιβλιογραφία της Φυσικής και είχε αντίκτυπο τόσο στους φυσικούς όσο και στους κινηματογραφιστές. Οπότε δεν είναι αυτή η απάντηση που περιμένατε, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα τεχνικά πολύ δύσκολο πρόβλημα, που λύσαμε με έναν τρόπο που έχει διαρκή αντίκτυπο.
– Υπάρχει κάποια επιστημονική έννοια που θα θέλατε να είχατε συμπεριλάβει ή να είχατε διερευνήσει περισσότερο στην ταινία;
– Λοιπόν, ναι. Στην αρχική ταινία είχαμε συμπεριλάβει τα βαρυτικά κύματα και τα τρία πρώτα προσχέδια του σεναρίου γράφτηκαν από τον αδελφό του Κρίστοφερ Νόλαν, τον Τζόναθαν. Hταν μια πρώιμη περίοδος όπου ο σκηνοθέτης της ταινίας ήταν στην πραγματικότητα ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν είχε σχέση με την ταινία στην αρχή και έτσι ο Τζόναθαν κι εγώ είχαμε δημιουργήσει έναν πρόλογο, ένα άνοιγμα της ταινίας όπου θα βλέπαμε το στόμιο της σκουληκότρυπας που βρίσκεται κοντά στον Κρόνο, όπου λόγω των βαρυτικών κυμάτων ένα αστέρι νετρονίων θα εισερχόταν και θα συγκρουόταν με μια μαύρη τρύπα. Επομένως, τα βαρυτικά κύματα θα ταξίδευαν μέσω της σκουληκότρυπας και θα έφταναν στη Γη.
Η κατανόησή μας για τις μαύρες τρύπες και τα βαρυτικά κύματα έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα δέκα χρόνια που πέρασαν από την προβολή της ταινίας.
Oταν ήρθε ο Κρίστοφερ Νόλαν στην ταινία, αποφάσισε ότι χρειαζόταν περισσότερος χώρος για το «ξεδίπλωμα» της επιστήμης ώστε να κατανοηθεί και έτσι είπε ότι θα αφαιρέσουμε όλα τα βαρυτικά κύματα από την ταινία. Και ένα χρόνο αφότου βγήκε η ταινία, ανακοινώσαμε με το πρόγραμμα «LIGO», στο οποίο συμμετείχα, ότι είχαμε ανακαλύψει βαρυτικά κύματα. Ο Κρίστοφερ Νόλαν μου τηλεφώνησε την επόμενη ημέρα και μου είπε, «σε παρακαλώ, έλα στο σπίτι μου, θέλω να μιλήσουμε». Μιλήσαμε για περίπου μιάμιση ώρα, για όλα τα πράγματα που θα μπορούσε να είχε κάνει με τα βαρυτικά κύματα αν τα είχε κρατήσει στην ταινία, αλλά τελικά είπε, «φυσικά δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν». Και έτσι προχώρησε. Αλλά ναι, νομίζω ότι και αυτός και εγώ μετανιώσαμε που τα βαρυτικά κύματα δεν ήταν στην ταινία.
– Δέκα χρόνια από το «Interstellar», πόσο έχει προχωρήσει η έρευνα στον τομέα των μαύρων τρυπών και των βαρυτικών κυμάτων;
– Υπήρξαν τεράστιες εξελίξεις και εντυπωσιακή πρόοδος. Iσως η πιο σημαντική ήταν η απεικόνιση μιας μαύρης τρύπας από το ραδιοτηλεσκόπιο Event Horizon, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν μια συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων, που βρίσκονταν σε όλο τον κόσμο και είδαν ταυτόχρονα τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία Μ87. Είναι πολύ συναρπαστικό να έχουμε πραγματικές εικόνες και σύντομα ταινίες από πράγματα που περιφέρονται γύρω από μια μαύρη τρύπα, όπου θα βλέπετε πραγματικά τη σκιά της. Και έτσι ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ αυτών των εικόνων που δημιουργήσαμε και της μαύρης τρύπας που ανακαλύφθηκε.
Στο πεδίο των βαρυτικών κυμάτων βλέπουμε αρκετές συγκρούσεις μαύρων τρυπών κάθε εβδομάδα, κάτι που είναι φανταστικό. Και στη συνέχεια, οι προσομοιώσεις των συγκρούσεων των μαύρων τρυπών στον υπολογιστή μας μας δείχνουν πώς συμπεριφέρεται ο στρεβλωμένος χωροχρόνος σε μια σύγκρουση μαύρων τρυπών, η οποία είναι κάτι σαν καταιγίδα στο σχήμα του χώρου και ο ρυθμός ροής του χρόνου είναι εξίσου παρόμοιος με μια μεγάλη καταιγίδα που διασχίζει τον ωκεανό. Και έτσι η κατανόησή μας για τις μαύρες τρύπες και τα βαρυτικά κύματα έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα δέκα χρόνια που πέρασαν από το «Interstellar».
Το βιβλίο του Κιπ Θορν «Η επιστήμη του Interstellar», όπου ο καθηγητής εξηγεί την έννοια της πέμπτης διάστασης, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ροπή.
– Σε μία από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας, βλέπουμε την πέμπτη διάσταση, όπου ο χωροχρόνος παύει να είναι δύο ξεχωριστές οντότητες. Πώς ακριβώς λειτουργεί η πέμπτη διάσταση και πόσο εφικτό είναι να χειραγωγήσετε τον χωροχρόνο για να έρθετε σε επαφή με το παρελθόν;
– Μόλις είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε πάνω στην ταινία, ο Κρίστοφερ Νόλαν μου είπε ότι θαύμαζε πολύ τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ και την ταινία που έκανε, «2001: H Οδύσσεια του Διαστήματος», η οποία έχει ένα πολύ παράξενο τέλος που είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Και ο Νόλαν μου είπε, «θέλω να έχω ένα τέλος που να είναι ακόμη πιο δύσκολο να το καταλάβεις από την ταινία του Κιούμπρικ». Και αυτό είναι που έχουμε, το οποίο περιλαμβάνει την πέμπτη διάσταση. Και νομίζω ότι το μόνο μέρος όπου μπορείτε να πάτε για να κατανοήσετε πραγματικά πλήρως την πέμπτη διάσταση είναι στο βιβλίο μου «Η επιστήμη του Interstellar» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ροπή).
Αυτό που θα προσθέσω και που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ότι όταν ο Κούπερ μπαίνει μέσα στη μαύρη τρύπα, αιχμαλωτίζεται πολύ κοντά στο κέντρο της μαύρης τρύπας από ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει στην πέμπτη διάσταση που ονομάζεται Τεσσεράκτιο, του οποίου βλέπετε το εσωτερικό του. Το Τεσσεράκτιο βγαίνει έξω από το σύμπαν μας, έξω από τη διάστασή μας, καθώς το σύμπαν έχει τέσσερις διαστάσεις μέχρι αυτό που κάποιοι ονομάζουν υπερδιάστημα, ή οι φυσικοί το ονομάζουν όγκο (bulk) ή στην ταινία ονομάζεται πέμπτη διάσταση. Μέσω αυτής μπορεί να ταξιδέψει γρήγορα με το Τεσσεράκτιο πίσω στη Γη, στην περιοχή της κρεβατοκάμαρας της κόρης του, και στη συνέχεια, αυτό που βλέπετε στο τελευταίο μέρος της ταινίας είναι ότι βρίσκεται αγκιστρωμένος δίπλα από την κρεβατοκάμαρα της κόρης του σε αυτή την υψηλότερη διάσταση, την πέμπτη διάσταση.
Αυτό που δεν εξηγείται ποτέ στην ταινία, αλλά εξηγείται στο βιβλίο μου, είναι πως ποτέ δεν πηγαίνει ο ίδιος πίσω στον χρόνο, αλλά στέλνει σήματα πίσω στον χρόνο στην κόρη του. Και αυτό συμβαίνει επειδή στην υψηλότερη διάσταση όπου βρίσκεται ο Κούπερ, στο εσωτερικό του Τεσσεράκτιου, υπάρχει βασικά μια μηχανή του χρόνου που ονομάζουμε κλειστές χρονικές καμπύλες και δεν ξέρω αν οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν κάτι τέτοιο, δηλαδή να πάμε πίσω στον χρόνο. Η καλύτερη εικασία μας είναι ότι όποτε ένας πολύ προηγμένος πολιτισμός προσπαθεί να κατασκευάσει μια μηχανή του χρόνου για να πάει πίσω στον χρόνο, όπως αυτή που εμφανίζεται στο «Interstellar», αυτή η μηχανή του χρόνου καταστρέφεται τη στιγμή που την ενεργοποιεί. Αλλά και πάλι δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι συμβαίνει.
– Ολοκληρώνοντας, ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο σημαντικό επιστημονικό ερώτημα που θα θέλατε να δείτε να απαντάται τα επόμενα χρόνια;
– Θα ήθελα να κατανοήσω τη γέννηση του σύμπαντος και τους νόμους της φυσικής που ελέγχουν τη γέννηση του σύμπαντος, τους οποίους αποκαλούμε νόμους της κβαντικής βαρύτητας. Ωστόσο, για να την κατανοήσουμε πραγματικά, χρειαζόμαστε δεδομένα παρατήρησης σχετικά με την κβαντική βαρύτητα και τη γέννηση του σύμπαντος. Και υπάρχει μια μορφή ακτινοβολίας που μπορεί να δημιουργηθεί κατά τη γέννηση του σύμπαντος και να ταξιδέψει στη Γη χωρίς να απορροφηθεί ή να διασκορπιστεί από όλη την ύλη.
Είμαι αισιόδοξος ότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες οι ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων θα αρχίσουν να βλέπουν τα βαρυτικά κύματα από τη γέννηση του σύμπαντος και θα είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε τις ιδιότητες αυτών των κυμάτων για να βοηθήσουμε στην κατανόηση της γέννησης του σύμπαντος και των νόμων της κβαντικής βαρύτητας που ελέγχουν τη γέννηση του σύμπαντος. Αυτή είναι λοιπόν μια πολύ συναρπαστική δυνατότητα και είμαι αισιόδοξος ότι αυτό θα συμβεί μέχρι πιθανώς τη δεκαετία του 2060.
– Σε μία από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας, βλέπουμε την πέμπτη διάσταση, όπου ο χωροχρόνος παύει να είναι δύο ξεχωριστές οντότητες. Πώς ακριβώς λειτουργεί η πέμπτη διάσταση και πόσο εφικτό είναι να χειραγωγήσετε τον χωροχρόνο για να έρθετε σε επαφή με το παρελθόν;
– Μόλις είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε πάνω στην ταινία, ο Κρίστοφερ Νόλαν μου είπε ότι θαύμαζε πολύ τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ και την ταινία που έκανε, «2001: H Οδύσσεια του Διαστήματος», η οποία έχει ένα πολύ παράξενο τέλος που είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Και ο Νόλαν μου είπε, «θέλω να έχω ένα τέλος που να είναι ακόμη πιο δύσκολο να το καταλάβεις από την ταινία του Κιούμπρικ». Και αυτό είναι που έχουμε, το οποίο περιλαμβάνει την πέμπτη διάσταση. Και νομίζω ότι το μόνο μέρος όπου μπορείτε να πάτε για να κατανοήσετε πραγματικά πλήρως την πέμπτη διάσταση είναι στο βιβλίο μου «Η επιστήμη του Interstellar» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ροπή).
Αυτό που θα προσθέσω και που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ότι όταν ο Κούπερ μπαίνει μέσα στη μαύρη τρύπα, αιχμαλωτίζεται πολύ κοντά στο κέντρο της μαύρης τρύπας από ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει στην πέμπτη διάσταση που ονομάζεται Τεσσεράκτιο, του οποίου βλέπετε το εσωτερικό του. Το Τεσσεράκτιο βγαίνει έξω από το σύμπαν μας, έξω από τη διάστασή μας, καθώς το σύμπαν έχει τέσσερις διαστάσεις μέχρι αυτό που κάποιοι ονομάζουν υπερδιάστημα, ή οι φυσικοί το ονομάζουν όγκο (bulk) ή στην ταινία ονομάζεται πέμπτη διάσταση. Μέσω αυτής μπορεί να ταξιδέψει γρήγορα με το Τεσσεράκτιο πίσω στη Γη, στην περιοχή της κρεβατοκάμαρας της κόρης του, και στη συνέχεια, αυτό που βλέπετε στο τελευταίο μέρος της ταινίας είναι ότι βρίσκεται αγκιστρωμένος δίπλα από την κρεβατοκάμαρα της κόρης του σε αυτή την υψηλότερη διάσταση, την πέμπτη διάσταση.
Αυτό που δεν εξηγείται ποτέ στην ταινία, αλλά εξηγείται στο βιβλίο μου, είναι πως ποτέ δεν πηγαίνει ο ίδιος πίσω στον χρόνο, αλλά στέλνει σήματα πίσω στον χρόνο στην κόρη του. Και αυτό συμβαίνει επειδή στην υψηλότερη διάσταση όπου βρίσκεται ο Κούπερ, στο εσωτερικό του Τεσσεράκτιου, υπάρχει βασικά μια μηχανή του χρόνου που ονομάζουμε κλειστές χρονικές καμπύλες και δεν ξέρω αν οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν κάτι τέτοιο, δηλαδή να πάμε πίσω στον χρόνο. Η καλύτερη εικασία μας είναι ότι όποτε ένας πολύ προηγμένος πολιτισμός προσπαθεί να κατασκευάσει μια μηχανή του χρόνου για να πάει πίσω στον χρόνο, όπως αυτή που εμφανίζεται στο «Interstellar», αυτή η μηχανή του χρόνου καταστρέφεται τη στιγμή που την ενεργοποιεί. Αλλά και πάλι δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι συμβαίνει.
– Ολοκληρώνοντας, ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο σημαντικό επιστημονικό ερώτημα που θα θέλατε να δείτε να απαντάται τα επόμενα χρόνια;
– Θα ήθελα να κατανοήσω τη γέννηση του σύμπαντος και τους νόμους της φυσικής που ελέγχουν τη γέννηση του σύμπαντος, τους οποίους αποκαλούμε νόμους της κβαντικής βαρύτητας. Ωστόσο, για να την κατανοήσουμε πραγματικά, χρειαζόμαστε δεδομένα παρατήρησης σχετικά με την κβαντική βαρύτητα και τη γέννηση του σύμπαντος. Και υπάρχει μια μορφή ακτινοβολίας που μπορεί να δημιουργηθεί κατά τη γέννηση του σύμπαντος και να ταξιδέψει στη Γη χωρίς να απορροφηθεί ή να διασκορπιστεί από όλη την ύλη.
Είμαι αισιόδοξος ότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες οι ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων θα αρχίσουν να βλέπουν τα βαρυτικά κύματα από τη γέννηση του σύμπαντος και θα είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε τις ιδιότητες αυτών των κυμάτων για να βοηθήσουμε στην κατανόηση της γέννησης του σύμπαντος και των νόμων της κβαντικής βαρύτητας που ελέγχουν τη γέννηση του σύμπαντος. Αυτή είναι λοιπόν μια πολύ συναρπαστική δυνατότητα και είμαι αισιόδοξος ότι αυτό θα συμβεί μέχρι πιθανώς τη δεκαετία του 2060.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου