Co-author δεν σημαίνει “ήμουν εκεί”

Για τις συχνές παρεξηγήσεις (και τις βολικές “παρερμηνείες”) στα επιστημονικά άρθρα.

Στον ακαδημαϊκό χώρο, η συγγραφή paper δεν είναι λίστα παρουσιών, ούτε “δώρο” επειδή έκανες ένα review, ούτε “προνόμιο” λόγω τίτλου.

Σύμφωνα με τις οδηγίες του Springer Nature, για να είναι κάποιος συγγραφέας πρέπει να:

Συμβάλει ουσιαστικά στην ιδέα ή τον σχεδιασμό της έρευνας, ή/και στη συλλογή, ανάλυση ή ερμηνεία δεδομένων, ή στη δημιουργία νέου λογισμικού.

Συγγράψει ή αναθεωρήσει κριτικά το έργο για σημαντικό επιστημονικό περιεχόμενο.

Εγκρίνει την τελική εκδοχή.

Αναλάβει ευθύνη για την ακεραιότητα όλου του έργου.

Αν δεν πληροίς όλα τα παραπάνω, η θέση σου είναι στα Acknowledgements. Δεν είναι ντροπή — είναι διαφάνεια και αξιοκρατία.

Οι εκδότες επισημαίνουν: αν η έρευνα έγινε κάπου, οι τοπικοί συνεργάτες πρέπει να αναφέρονται ως συγγραφείς όταν πληρούν τα κριτήρια. Η τοποθεσία δεν είναι φόντο, είναι συμβολή.

Τώρα… το πώς καταλήγουν κάποιοι με δεκάδες papers επειδή “έριξαν μια ματιά” ή επειδή “είναι καθηγητές”, και το τι τραβούν οι νέοι ερευνητές, υποψήφιοι διδάκτορες και post-docs, είναι μια άλλη πικρή ιστορία — διεθνής, όχι μόνο ελληνική δυστυχώς.

Το ποστ με αφορμή μια κουβέντα για το ποιος μπαίνει co-author σε ένα σημαντικό paper.