Chernobyl (HBO) - Η απόλυτη σειρά

Την θεωρώ επιστημονικά εξαιρετική σειρά, Καποιες σκηνές μπορουν να προβληθούν μεσα στη σχολικη ταξη στα πλαισια project οπως πυρηνικοι σταθμοί, παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλα και ως ιστορία της επιστήμης.
Επισης έχει μεγάλο ενδιαφέρον και η συζήτηση για την στάση που οφείλει να κρατά η επιστημονική κοινότητα όταν υπάρχει μία κρίση και μάλιστα αυτού του μεγέθους. Οφείλει ή οχι να ενημερώνει το κοινό; Ποιες πληροφορίες είναι απόρρητες και ποιες όχι;  Η επιστημονική έρευνα πρέπει ή οχι να ειναι προσβάσιμη σε όλους;  Προσωπικά εντυπωσιαστηκα με την σειρά και θα την ξαναδώ αυτή τη φορά κρατώντας σημειώσεις. Αυτή τη φορά θα την δω για τους μαθητές μου.

Chernobyl (HBO) - Η απόλυτη σειρά τρόμου  του Αντώνη Βαβαγιάννη

Είδα χτες τα 2 πρώτα επεισόδια του ήδη πολυσυζητημένου Τσερνόμπιλ. Η σειρά μιλάει για το πυρηνικό ατύχημα που άλλαξε τον κόσμο, και μου κόστισε προσωπικά αρκετά χαμένα παγωτά εκείνο το καλοκαίρι.
Μιλάμε για μια σειρά αριστουργηματική, με απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια και ένα πρωταγωνιστικό τρίο από άλλο πλανήτη (Ο Skaasgard και η Watson συναντιούνται ξανά, πολλά χρόνια μετά το "Δαμάζοντας τα Κύματα")
Το πιο εντυπωσιακό, πέρα από την πιστότητα με την οποία έχουν αναπαραχθεί για τη σειρά από τα οχήματα μέχρι τα τασάκια για να αναπαραστήσουν την αληθινή ατμόσφαιρα των 80s, με όλη τη μιζέρια της, πέρα από τα νέον φώτα, το καράτε και τα σπάντεξ, είναι ο τρόπος που προσεγγίζεται το θέμα σαν μια ιστορία τρόμου, που όμως είναι αληθινή.
Ο κακός, αυτή η ανίκητη δύναμη που έρχεται να τα καταστρέψει όλα, δεν είναι ο Σάουρον, ο Κθούλου, ο Thanos, αλλά κάτι αόρατο, δημιουργημένο από τους ίδιους ανθρώπους που θέλει να καταστρέψει. Οι ήρωες της σειράς πρέπει να τα βάλουν με την ίδια την ανθρώπινη απληστία και το τέρας που δημιούργησε, με την ίδια την άγνοια και την αμάθεια των υπεύθυνων να αντιμετωπίσουν το τέρας, με τον ίδιο τον εγωισμό αυτών που αρνήθηκαν να δεχτούν τα λάθη τους. Οι ήρωες καταλήγουν τελικά να θυσιαστούν για το καλό των πολλών με τρόπο που τους κάνει πολύ πιο γενναίους από οποιονδήποτε υπερήρωα (Σούπερμαν, κλάιν, το ξέρεις κι εσύ κι εμείς ότι θα ζήσεις στο τέλος της ιστορίας)
Τι απίστευτες σκηνές! Η στιγμή της έκρηξης δεν παρουσιάζεται με εντυπωσικά CGI, συγκινητική μουσική και κραυγές, αλλά σαν μια μικρή λάμψη στον ορίζοντα μέσα από το παράθυρο ενός σπιτιού. Η έκρηξη δεν προκαλεί πανικό αλλά άρνηση. Οι άνθρωποι της πόλης χαζεύουν τη φωτιά σχεδόν με ρομαντική διάθεση και τα παιδιά παίζουν στις ραδιενεργές στάχτες που πέφτουν από τον ουρανό. Η σκηνοθεσία μου θυμίζει περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ παρά δράμα. Σκηνές μου έφεραν στο μυαλό τα "Πουλιά" του Χίτσκοκ, ή το "Alien". Κι όμως η ιστορία είναι αληθινή και σύγχρονη (το σενάριο έχει βασιστεί σε μαρτυρίες και αναφορές τις εποχής)
Το μόνο αρνητικό (αλλά θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;) είναι ότι οι ηθοποιοί μιλούν αγγλικά, και με αγγλική προφορά. Σίγουρα είναι καλύτερο από το να μιλούσαν αγγλικά με ρώσικη προφορά (αυτό πάντα μου φαίνεται πολύ περίεργο) αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο πιο αληθινό και ατμοσφαιρικό θα ήταν αν έπαιζαν Ρώσοι ηθοποιοί;