Ο αγωνας ενός άριστου φτωχού να σπουδασει.

Γιατι δεν ξεκινουν ολοι απο το ίδιο σημείο.
O συνάδελφος μου ζήτησε να ανεβάσω την προσωπική του ιστορία και τον αγώνα του για να σπουδάσει φυσική.
"Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Τζαναβάρης. Γεννήθηκα στις 23 Οκτωβρίου του ‘93. Ο πατέρας μου καθηγητής φυσικής σε Λύκειο, και η μάνα μου καθηγήτρια αγγλικών σε φροντιστήριο. Προτού πω οτιδήποτε άλλο, να πω ότι ο πατέρας μου είχε μηδενική επιρροή στο τι ήθελα να κάνω. Ίσα ίσα το αντίθετο έγινε, όπως θα φανεί από το κείμενο παρακάτω.
Από μικρός μου άρεσε να διαβάζω για τα πάντα, καθώς ήμουν περίεργος για τα πάντα. Όμως, δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής. Μάλιστα, στη 2α γυμνασίου ήμουν πολύ κακός μαθητής καθώς έγραφα συστηματικά κάτω από τη βάση σε “βαριά” μαθήματα, και συγκεκριμένα στα αρχαία, στη φυσική και στα μαθηματικά. Αυτό οφειλόταν σε ενδοοικογενειακή κακοποίηση από τον πατέρα μου. Θύμα μάλιστα αυτής της κακοποίησης δεν ήμουν μόνο εγώ, αλλά και η μητέρα μου και ο αδερφός μου.
Το γεγονός ότι κόντεψα να μείνω στη 2α γυμνασίου με «ξύπνησε» από το λήθαργο στον οποίο με είχε η κατάθλιψη. Αποφάσισα να ασχοληθώ με μαθηματικά και φυσική, και θεώρησα σωστό να μελετήσω αυτά τα μαθήματα όπως διδάσκονται στο πανεπιστήμιο. Αρχικά, έβγαλα την άλγεβρα του Gelfand, και έπειτα άρχισα να διαβάζω απειροστικό λογισμό από Thomas και Finney τον οποίο και τελείωσα πριν καν το πρώτο τετράμηνο της 3ης γυμνασίου. Φυσικά, αυτό συνεχίστηκε και στο λύκειο όπου εκεί άρχισα να επικεντρώνομαι περισσότερο στη φυσική, διαβάζοντας μηχανική από Landau και Morris, ηλεκτρομαγνητισμό από Griffiths και κβαντομηχανική από Τραχανά (τους παλιούς τόμους, απ’ όταν πήγαινε πανεπιστήμιο ο πατέρας μου).
Άρχισα να γίνομαι τόσο καλός στα μαθηματικά και στη φυσική, όπου έλυνα ασκήσεις (ακόμα και πανεπιστημιακές) επί πληρωμής. Τα (λίγα) χρήματα που έπαιρνα πήγαιναν σε βιβλία, Spivak, Apostol, κλπ. Ένας οικογενειακός φίλος, πανεπιστημιακός γιατρός, προσπάθησε να με στείλει Cambridge, αλλά αυτό ήταν αδύνατον τόσο λόγω οικονομικών όσο και για (προφανής) οικογενειακούς λόγους.
Το τραγικό της υπόθεσης όμως η κακοποίηση που δεχόμουν από τον πατέρα μου γινόταν όλο και μεγαλύτερη, λόγω του φθόνου που έτρεφε για μένα. Η κακοποίηση που δεχόμουν, και συνέχιζα να δέχομαι, με οδήγησε σε νευρικό κλονισμό. Με στείλανε πρώτα για νευρολογικές εξετάσεις, και έπειτα σε ψυχιάτρους. Δεν είχα κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, απλά ήταν συσσώρευση κατάθλιψης και κακοποίησης.
Το γεγονός όμως ότι ήμουν καλώς στα μαθηματικά και τη φυσική δε σήμαινε ότι ήμουν καλός στα μαθηματικά και τη φυσική του σχολείου, τα οποία τα σιχαινόμουν, όπως σιχαινόμουν και τα μαθήματα χημείας, βιολογίας, οργάνωσης επιχειρήσεων, κλπ. Ό,τι δε μπορούσα να εξάγω από βασικές αρχές, ή ό,τι είχε αποστήθιση, δε μπορούσα να το μάθω (κάτι που ισχύει σε έναν βαθμό μέχρι σήμερα). Έπρεπε να πάω σε φροντιστήριο, όχι γιατί δεν ήξερα το αντικείμενο, αλλά για να προετοιμαστώ για τον τρόπο να γράφω για πανελλήνιες. Θυμάμαι μάλιστα σε κάποια φάση στο φροντιστήριο, όταν όλοι είχαν πάει τριήμερη και εγώ όχι (για οικονομικούς λόγους), καθίσαμε με τον καθηγητή και μου ‘δινε ολοκληρώματα να λύσω, που του ‘χαν δώσει οι μαθητές και δε μπορούσε εκείνος να λύσει.
Πήγα στην τεχνολογική κατεύθυνση, έδωσα πανελλήνιες το 2011 και δε τα πήγα τόσο καλά (συνολικά 15 χιλιάδες μόρια). Έχασα από οργάνωση επιχειρήσεων (κάτω από τη βάση) και μαθηματικά γενικής παιδείας.
Στο ενδιάμεσο, όσο ήμουν στο λύκειο, η μητέρα μου κατάφερε να φύγει από τον πατέρα μου αλλά δυστυχώς έχασε τη δουλειά της. Όταν πέρασα στην Πάτρα, ήμασταν χρεωμένοι και χρεωθήκαμε περαιτέρω όταν αναγκάστηκα να νοικιάσω για έναν χρόνο. Δεν υπήρχαν δωμάτια στην εστία, ούτε στα ξενοδοχεία.
Ο πρώτος χρόνος κύλησε σχετικά ομαλά, υπό την έννοια ότι τα πήγαινα καλά στα μαθήματα. Ήταν σχετικά συχνές οι συγκρούσεις μου με καθηγητές όταν έδειχνα λάθη ή αβλεψίες, αλλά πέρα απ’ αυτό δε μπορώ να παραπονεθώ. Τα οικονομικά, ήταν δύσκολα. Και εγώ και η μητέρα μου κάναμε αρκετές θυσίες για να τα βγάλουμε πέρα με το ενοίκιο (βοηθούσαν και οι γονείς της μάνας μου σε αυτό), έτρωγα μια φορά την ημέρα στο πανεπιστήμιο. Υπήρχαν μέρες που δεν έτρωγα.
Στο δεύτερο έτος μπήκα εστία. Συνέχιζα με τον ίδιο ρυθμό, τα πήγαινα πολύ καλά στα μαθήματα ενώ παράλληλα διάβαζα μαθηματικά μόνος μου. Ήμουν μέσα στους πρώτους 5 ή 10 αν θυμάμαι καλά της χρονιάς μου. Πόνταρα ότι θα πάρω τουλάχιστον μία υποτροφία. Υπήρχε μια υποτροφία που δινόταν στον φτωχότερο εκ των πέντε καλύτερων εκείνου του έτους. Την υποτροφία αυτή δεν την πήρα, ούτε και κάποια άλλη. Δεδομένου ότι η μάνα μου συνέχιζε να είναι άνεργη, αυτό μας κατέστρεψε. Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω, και έτσι έπεσαν οι βαθμοί μου…
Πήγαινα μόνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κυρίως για να παρακολουθήσω τα εργαστήρια. Δεν υπήρχαν χρήματα για κάτι άλλο. Η μητέρα μου, είτε ήταν άνεργη, είτε δούλευε κάπου όπου δε θα την πλήρωναν ή θα τη παρενοχλούσαν σεξουαλικά. Αυτά τα χρόνια της κρίσης τα πέρασα στο σπίτι μου, διαβάζοντας μόνος μου φυσική και μαθηματικά. Στα βαριά μαθήματα, με εξαίρεση τη κλασική μηχανική, δεν έγραψα κάτω από 8.5. Σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα βέβαια, δε τα πήγα και τόσο καλά, κυρίως γιατί χρειάζονταν αποστήθιση. Κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου με 7.9, στο εαρινό εξάμηνο του 2020. Για μένα, αυτό το πτυχίο είναι απλά ένα χαρτί. Ό,τι έμαθα το ‘μαθα ουσιαστικά μόνος μου, χωρίς να πηγαίνω σε διαλέξεις.
Ο μόνος λόγος που κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου, είναι λόγω της μητέρας μου και της κοπέλας μου, που μου στάθηκαν άπειρα αυτά τα χρόνια. Υπήρχαν περίοδοι που πήγαινα ας πούμε να δώσω μαθήματα, και η μάνα μου ζούσε με κομμένο το ρεύμα γιατί τα λεφτά που θα ‘δινε για το λογαριασμό τα ‘δινε σε εμένα να τρέχω να δίνω.
Η τύχη μου φάνηκε να αλλάζει το καλοκαίρι του ‘20, λίγο πριν πάρω το πτυχίο. Ένας φίλος μου, έστειλε την διπλωματική μου στον Pau Amaro-Seaone, τότε ερευνητή στο DESY (Zeuthen). Σε αυτή τη διπλωματική, που την είχα γράψει ουσιαστικά σε ένα ΚΤΕΛ, έδωσα ένα γεωμετρικό κριτήριο για την χωρική ισοτροπία ενός χωρόχρονου. Εντυπωσιάστηκε, και με κάλεσε στο DESY για ένα δίμηνο. Κάναμε έρευνα μαζί πάνω σε Tidal Disruption Events, αλλά το πιο ωραίο της υπόθεσης είναι ότι μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων (στο πλαίσιο της φυσικής πάντα). Γυρνώντας στην Ελλάδα τον Σεπτέμβρη, μπήκα στο μεταπτυχιακό Πυρηνικής Φυσικής του ΕΚΠΑ. Εκεί γνώρισα τον Θεοχάρη Αποστολάτο, και τον Πέτρο Ιωάννου, που είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι φυσικής που ξέρω.
Συνεχίσαμε φυσικά να κρατάμε επαφές με τον Pau, και παραμένουμε φίλοι. Μάλιστα, τον Μάιο του 2021 με κάλεσε να κάνω μια παρουσίαση πάνω στη μαθηματική φυσική σε ένα workshop για το Πανεπιστήμιο της Αβάνας (INSTEC). Η παρουσίαση έγινε με τον Μ. Δαφέρμο από κοινού, ενώ στους ομιλητές και στο ακροατήριο ήταν επιφανείς επιστήμονες, όπως ο Neil Turok και ο Jim Peebles.
Στο μεταξύ με σύστησε στο Tsinghua να συνεχίσω τις διδακτορικές σπουδές μου εκεί, με στόχο να κάνω τη διατριβή μου με τον Shing-Tung Yau, κάτι το οποίο δυστυχώς δεν ευδοκίμησε λόγω πληθώρας γραφειοκρατικών προβλημάτων. Εντούτοις, έγινα δεκτός με υποτροφία (Higgs fellowship) για διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργο, στο πρόγραμμα θεωρητικής φυσικής. Πλέον, η ζωή μου είναι στρωμμένη. Ξέρω ότι θα μπορώ επιτέλους να σπουδάσω χωρίς να ανησυχώ αν θα ‘χω μια σκεπή πάνω από το κεφάλι μου, ή αν δε θα ‘χει η οικογένειά μου να φάει. "